Madang-Eul Naon Amtalg | Leafie, A Hen into the Wild

Η ανθρώπινη ιστορία μίας όρνιθας…

Ήρθαν οι γιορτές και αυτή η περίοδος αναζητά μέτρα για τους μικρούς φίλους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πρέπει να απασχοληθούν. Και αυτά τα μέτρα πολλές φορές είναι ταινίες κινουμένων σχεδίων που αγαπήσαμε εμείς ως παιδιά και θέλουμε να αγαπήσουν κι εκείνα. Τι γίνεται όμως όταν κοιτάμε πέρα από τις ταινίες της Dinsey και του Miyazaki; Ναι, προφανώς και υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές επιλογές, από μικρά studio που βγάζουν φθηνές παραγωγές όλων των γνωστών παραμυθιών μέχρι εντυπωσιακές ταινίες ιαπωνικών και μη studio.

Και πέρα από τα γνωστά παραμύθια;

Η ταινία για την οποία θα μιλήσουμε σήμερα ονομάζεται Madang-Eul Naon Amtalg, και επειδή ο τίτλος σας φαίνεται μάλλον δύσκολος ας προτιμήσουμε τον αγγλικό «Leafie, A Hen into the Wild». Όπως πολύ πιθανόν θα καταλάβατε είναι μία ταινία Νοτιοκορεάτικης Παραγωγής και μάλιστα μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες κινουμένων σχεδίων της χώρας της τα τελευταία χρόνια.

Βασισμένη στο παραμύθι της καθηγήτριας Hwang Sun-mi «Η Κοτούλα που ονειρευόταν να πετάξει» η ιστορία αφηγείται τη ζωή της Leafie, μίας νεαρής κότας που ζει υπό άθλιες συνθήκες σε ένα ορνιθοτροφείο μέσα στην εξοχή. Η μικρή Leafie πίσω από τα κάγκελα του κλουβιού της έχει ως μοναδικό παράθυρο στο μικρόκοσμό της τη θέα της στην αυλή όπου οι καλές κότες, τα μικρά τους και ο κόκορας του ιδιοκτήτη, τέσσερις πάπιες και ο σκύλος φύλακας ζουν μια ξέγνοιαστη ζωή. Μοναδικό όνειρο της Leafie είναι να καταφέρει να βγει από το κλουβί της και να δει η ζωή έξω. Αρνούμενη λοιπόν να φάει, αρχίζει να παριστάνει την ετοιμοθάνατη ώστε ο ιδιοκτήτης να τη μαζέψει μαζί με τις υπόλοιπες κότες που πέθαιναν από την εξάντληση.

Το σχέδιο της Leafie πετυχαίνει όμως έξω από το κλουβί παραμονεύουν άλλοι κίνδυνοι. Λίγα λεπτά μετά την ελευθερία της δέχεται επίθεση από μία νυφίτσα και τελικά ξεφεύγει την τελευταία στιγμή με τη βοήθεια μίας αγριόπαπιας. Η Leafie επιστρέφει πίσω στην αυλή όπου δε δέχεται θερμή υποδοχή όπως περίμενε αλλά τα περιπαιχτικά σχόλια των υπολοίπων και αποφασίζει να εγκαταλείψει μια και καλή εκείνο το μέρος και να γνωρίσει τον κόσμο έξω από αυτόν.

Παρά τα γέλια των άλλων πτηνών και ζώων η Leafie βρίσκει τελικά νέα κατοικία κοντά στη λίμνη όπου προς έκπληξή της συναντά και πάλι τον σωτήρα της. Ο Wanderer ζει εκεί με την οικογένειά του μία ήρεμη ζωή όμως η τραγωδία σύντομα χτυπά την πόρτα όταν η νυφίτσα επιστρέφει να βρει λεία και πιάνει τη λευκή πάπια και σύζυγό του παρά της μάταιες προσπάθειές του να τη σώσει. Μέσα σε αυτά τα συμβάντα η Leafie ανακαλύπτει ότι η πάπια κλωσούσε το αυγό της την ώρα της επίθεσης και χωρίς να το πολυσκεφτεί παίρνει τη θέση της. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εκεί αφού προστατεύοντας το αυγό ο αγριόπαπιος χάνει και αυτός της ζωή του και έτσι η Leafie αποφασίζει να μεγαλώσει αυτή το μικρό.

Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι από μικρό παιδί αντιπαθούσα πάντα και αρνιόμουν πεισματικά να δω ταινίες με ζώα που μιλάνε καθώς ποτέ δεν με κέρδιζαν. Όταν λοιπόν μου πρότειναν τη συγκεκριμένη ταινία δεν κρύβω ότι την αντιμετώπισα με τεράστιο δισταγμό. Θέλω να πω, είναι η ιστορία μίας κότας. Πώς θα μπορούσε να αγγίζει έναν ενήλικα; Τι ακριβώς είχε να προσφέρει;

Ωστόσο, τελικά, όταν έχεις στα χέρια σου μία πολύ γλυκιά ιστορία μπορεί να λειτουργήσει ακόμη και μέσα από μία ιστορία με ζώα, ίσως πολύ καλύτερα και πολύ πιο διδαχτικά σε σχέση με άλλες γνωστές ιστορίες γνωστών studio. Για τι μας μιλάει λοιπόν η Leafie;

Από την αρχή κιόλας της ταινίας διακρίνουμε την ανάγκη της Leafie να αγγίξει και να νιώσει κοντά της οποιοδήποτε παιδί. Η ανάγκη της αυτή την οδηγεί χωρίς δισταγμό και σκέψη και υιοθετήσει το παπάκι που βρέθηκε μπροστά της χωρίς να αμφιβάλλει ούτε για μία στιγμή αργότερα για την απόφασή της και ότι αυτό το ήταν παιδί της από όλες τις απόψεις. Η σχέση της Leafie με το πρασινωπό παπάκι είναι όχι μόνο μία άψογη αλληγορία για μία θετή οικογένεια αλλά παράλληλα και για μία μονογονεϊκή οικογένεια καθώς η Leafie αποφασίζει να το μεγαλώσει μόνη της παρά τη διαφορετικότητά τους και τις δυσκολίες που θα συναντούσε στη συνέχεια.

Ο μικρόκοσμος της Leafie γύρω από τον υγρότοπο, μία μικρογραφία της ανθρώπινης κοινωνίας, παρουσιάζει συμπεριφορές που μπορούμε να διακρίνουμε σε ορισμένους ανθρώπους σε τέτοιες περιπτώσεις. «Είναι στα αλήθεια η μητέρα σου;» «Είναι τόσο διαφορετική από εσένα» «Τι θέλει αυτή εδώ;» «Σας είπα να μην κάνετε παρέα με αυτό το παιδί». Η αρνητική στάση των υπόλοιπων κατοίκων απέναντι στη διαφορετικότητα της Leafie αλλά και τη σχέση της με τον μικρό ως οικογένεια προκαλεί παράλογες αντιδράσεις που μεταφέρονται μέσα στις σχέσεις της οικογένειας.

Εσύ κι εγώ είμαστε διαφορετικοί; Τι σημαίνει τελικά να είσαι διαφορετικός; Τι εμποδίζει δύο διαφορετικούς κόσμους να συνυπάρξουν; Είναι κακό τελικά να ξεχωρίζεις; Η ιδιαίτερη προσωπικότητα της Leafie που ερχόταν σε αντίθεση με τους κανόνες του είδους της, η διαφορετική της στάση για τη ζωή αλλά και απέναντι στη διαφορετικότητα των άλλων απασχολούν αρκετά σημεία της ταινίας με αρκετή ευαισθησία ειδικά στην παρουσίαση της σχέσης της με το θετό της παιδί. Η κρίση που περνάει η σχέση τους καθώς ο Greenie μεγαλώνει τον οδηγεί σε παράτολμες και απερίσκεπτες κινήσεις όμως τελικά οι δύο έρχονται πιο κοντά όταν αποφασίζουν να μιλήσουν γι’ αυτά που νιώθουν. Ο Greenie ωριμάζει μέσα από την εμπειρία του και ανακαλύπτει ότι το γεγονός ότι διαφέρουν μεταξύ τους δεν τους εμποδίζει να είναι οικογένεια.

Ποια είναι η θέση των γονιών απέναντι στα όνειρα των παιδιών τους; Από την αρχή της ταινίας η Leafie είναι μία προστατευτική μητέρα, ειδικά απέναντι σε πράγματα που η ίδια δεν μπορεί να αγγίξει, ωστόσο έχει πηγαία κατανόηση απέναντι στην περιέργεια, την ανησυχία και τα όνειρα του παιδιού της. Ο ειλικρινής θαυμασμός της για τα επιτεύγματα του γιου της και η προσπάθειά της να πλησιάσει όσο μπορεί τα πράγματα που τον ενδιαφέρουν ώστε να έρθουν πιο κοντά αλλά και η αμέριστη κατανόηση απέναντι στις ανησυχίες του καλλιεργούν το έδαφος για να έρθουν πιο κοντά όταν ο μικρός το έχει ανάγκη. Τι γίνεται όμως όταν ο μικρός αυτός πρέπει να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει έναν άλλον δρόμο;

Η Leafie μέσα στην ιστορία είχε αναμφίβολα ξεπεράσει ήδη τα όρια βγαίνοντας έξω από τον μικρόκοσμο της αυλής της, γνωρίζοντας ένα νέο μέρος, ζώντας τη ζωή που επιθυμούσε. Ποια ήταν η θέση της όμως όταν ήρθε η σειρά του παιδιού να ακολουθήσει έναν άλλον δρόμο; Πήγαινε να δεις τον έξω κόσμο. Χωρίς δισταγμό τον ελευθερώνει από κάθε ευθύνη που μπορεί να ένιωθε, δίνοντας τη στήριξη της χωρίς να μπει εμπόδιο στα όνειρά του ακόμη κι αν αυτό πήγαινε αντίθετα με τα δικά της θέλω. «Πώς δεν σκέφτηκα ποτέ να μάθω να πετάω;» σκέφτεται η γερασμένη πλέον όρνιθα. Η αφελής αυτή ερώτηση δείχνει τόσο τη λαχτάρα της να είναι μαζί με το παιδί της όσο και ότι είχε επαναπαυτεί στην καθημερινή ζωή της.

Ο κύκλος της ζωής. Η νυφίτσα, ο βασικός κακός της υπόθεσης είναι ένα από τα πιο κύρια εργαλεία της ιστορίας. Έχοντας προκαλέσει τον θάνατο και τον δύο γονιών του Greenie και συνεχίζοντας να τους κυνηγά ως λεία θα μπορούσε κάλλιστα να καταλήξει ως ένας κακός χωρίς περαιτέρω νόημα μέσα στην ιστορία. Αντίθετα όμως παρουσιάζεται και η άλλη πλευρά όταν η Leafie ανακαλύπτει το μεγαλύτερο κίνητρό της, τη φροντίδα των νεογνών της και τις απελπισμένες τις προσπάθειες να βρει τροφή μέσα στον Χειμώνα. Το πραγματικό τέλος της ταινίας, το οποίο κόπηκε στο εξωτερικό, τελειώνει με τη Leafie να παραδίδεται ως θήραμα στη νυφίτσα που εξακολουθούσε να ψάχνει τροφή χωρίς αποτέλεσμα για να καταφέρει να θηλάσει, όπου και αποφεύγεται η δαιμονοποίηση της τελευταίας αφού τελικά επιτίθεται στη Leafie με δάκρυα στα μάτια καθώς η δύο μητέρες κατανοούν πλέον τα κίνητρα και τον χαρακτήρα της καθεμιάς.

Στον τεχνικό τομέα η ταινία συνδυάζει παραδοσιακές τεχνικές με CGI και πιο οικείο σχεδιασμό χαρακτήρων με παρασκήνια πιο κοντά σε παραδοσιακό κορεάτικο σχέδιο πετυχαίνοντας ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Ο μικρόκοσμος της Leafie γεμίζει από όμορφες λεπτομέρειες φυτών και ζώων, πολλές φορές με χιουμοριστική διάθεση απέναντι στη φύση και τους κανόνες της με διάφορα ζώα να γεμίζουν το προσκήνιο και το παρασκήνιο και ο κόσμος των δύο πρωταγωνιστών να ζωγραφίζεται όμορφα γύρω τους.

Η χρήση του CGI, παρόλο που γίνεται αρκετά ευδιάκριτη σε ορισμένα σημεία, συνήθως καλύπτεται από το υπόλοιπο σχέδιο ενώ η σειρά καταφέρνει να προσφέρει και κάποιες αρκετά εντυπωσιακές σκηνές όπως αυτές με την προσγείωση και την απογείωση του σμήνους των παπιών αλλά και μερικούς πειραματισμούς στην εναλλαγή τεχνικών σχεδίου ανάμεσα σε σκηνές που εξιστορείται το παρελθόν με το παρόν της ταινίας.

Η μουσική δένει όμορφα με της ιστορία και καταφέρνει να αποφύγει τις υπερβολές έξω από τις σκηνές που δίνεται έμφαση στη μάχη ενώ οι ηθοποιοί καταφέρνουν να δώσουν μερικές εξαιρετικές ερμηνείες με πρώτη και καλύτερη αυτή της Moon So-Ri στο ρόλο της Leafie η οποία κατάφερε να βρει τις ισορροπίες ανάμεσα στην αφέλεια και τον ενθουσιώδη χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας με τη στοργική φωνή μιας μητέρας.

Συνοπτικά, η ιστορία λειτουργεί ως μία πολύ όμορφη αλληγορία για την ελευθερία, τις θετές οικογένειες, τη μητρότητα και το στίγμα να είσαι διαφορετικές μέσα σε μία μικρή κοινωνία όπως και για τη θέση ενός γονιού απέναντι στο παιδί και στα όνειρά του. Παράλληλα δε διστάζει να αγγίξει, χωρίς να είναι το επίκεντρο, κι άλλα θέματα όπως η κακομεταχείριση των ζώων και τον κύκλο της τροφικής αλυσίδας που πολλές φορές αποφεύγεται σε αντίστοιχες ταινίες. Μία ωραία επιλογή για οποιαδήποτε εποχή του χρόνου για να την απολαύσετε είτε μόνοι σας είτε μαζί με τους μικρούς σας φίλους.