Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015





Αδέρφια μου, Τιτάνες, Πουλιά!


Όταν ένα άνιμε γίνεται τόσο δημοφιλές που εισβάλλει στο δυτικό κόσμο ψυχαγωγίας, και κάνει τα άνιμε  ακόμη πιο γνωστά σε κοινό εκτός Ιαπωνίας, ως χρόνια θεατές μόνο να χαρούμε μπορούμε. Οτιδήποτε βοηθά να γίνει ευρέως γνωστό αυτό το είδος ψυχαγωγίας για μας είναι ευπρόσδεκτο, ακόμα καλύτερα δε, όταν συμφωνεί με τα προσωπικά μας γούστα. 



Το Shingeki No Kyojin, ή αλλιώς Attack On Titan, ξεκίνησε να προβάλλεται στη μικρή οθόνη τον Απρίλιο του 2013, παραγωγής των στούντιο Wit Studio και Production I.G., και έκτοτε έχει κάνει διεθνή πάταγο. Με μόλις 25 επεισόδια, είναι η πιο πρόσφατη άνιμε σειρά των τελευταίων χρόνων, η οποία χαίρει τόσο μεγάλης δημοτικότητας και αναγνώρισης, από άνιμε θαυμαστές και μη. Για να το πούμε εν αγγλιστί, «It’s the new HOT THING», και αν και έχουν περάσει περίπου δυόμισι χρόνια από την προβολή του, όχι μόνο δε φαίνεται να έχει ξεχαστεί, αλλά η φήμη του είναι σχεδόν κλασική, κι είναι ένας απ’ τους πιο προτεινόμενους τίτλους πλέον. Θα πει κάποιος, «μα είναι ακόμα νωρίς!», μια σειρά όμως που είναι να ξεχαστεί η πικρή αλήθεια είναι ότι ξεχνιέται πολύ πιο γρήγορα. Σε αυτό βέβαια βοηθά και η διαφήμιση εκ μέρους της παραγωγής, αλλά καθώς οι κανόνες της αγοράς λένε ότι είναι αυτή είναι πάντα ανάλογη με τη ζήτηση, και δεδομένου ότι τον Απρίλιο του 2016, τρία χρόνια μετά, θα προβληθεί η δεύτερη σεζόν, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ένα: Το Attack On Titan αγαπιέται. Πολύ. 


Δυστυχώς, ωιμέ, δε μοιράζονται όλοι την ίδια αγάπη για εκείνο. Συνήθως, όταν ξεκινά μεγάλος ενθουσιασμός για μια σειρά, καθώς οδηγεί συχνά σε υπερεκτίμηση, θα φέρει μαζί του και το αντίθετο ρεύμα. Το ίδιο έπαθε και το Attack On Titan, καθώς το κοινό του έχει καταλήξει ένα συνονθύλευμα από υπερβολικότατα παθιασμένους και ενθουσιώδεις υποστηρικτές, άλλους τόσους παθιασμένους εχθρούς που λατρεύουν να το μισούν κυρίως για το πόσο το αγαπούν όλοι οι υπόλοιποι, και μια μερίδα όχι και τόσο συγκινημένων, οι οποίοι απλά το θεωρούν υπερεκτιμημένο και πιστεύουν ότι δεν αξίζει να γίνεται τόσο μεγάλος χαμός για πάρτη του. 


Ποιος εκ των τριών όμως είναι στην πλευρά που έχει το δίκιο με το μέρος της; 



Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας κάτι πολύ απλό αλλά κάτι που θέλω να γίνει πολύ σαφές για όσους διαβάζουν την κριτική, είτε έχουν δει τη σειρά είτε όχι: Το άνιμε του Attack On Titan δεν είναι παρά μόνο η ΑΡΧΗ της ιστορίας! Μιλάμε για μία ΣΤΑΛΑ, ένα δείγμα των όσων έχει να πει ο κόσμος που έχει δημιουργήσει ο mangaka, Isayama Hajime. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί κάποιος με όλα όσα έχει να του πει, αλλά το Attack On Titan είναι το είδος της ιστορίας, της οποίας το μήνυμα δεν θα μπορέσεις να αφομοιώσεις ή να κατανοήσεις πλήρως πριν το οριστικό της τέλος. Σαφώς και δίνει πολλή τροφή για σκέψη για διάφορα ζητήματα, όπως το θάρρος, η απώλεια, ή η πολιτική εξουσία, όμως διαρκώς παλεύει  για να φτάσει σε ένα συμπέρασμα:


Πώς, τελικά, θα πρέπει να αντιμετωπίσεις τον κόσμο; 


Το ερώτημα αυτό δεν είναι ούτε πρωτότυπο ούτε σπάνιο. Η πλειονότητα των περισσότερων έργων έχει στον πυρήνα της μια ξεχωριστή δική της απάντηση για το ερώτημα αυτό, είτε όταν πραγματεύεται ένα συγκεκριμένο ζήτημα, οπότε υποδηλώνει ποιος είναι ο σωστός τρόπος επίλυσής του, είτε γενικώς πώς θα πρέπει να πορεύεται κάποιος στη ζωή, το λεγόμενο ‘ηθικό δίδαγμα’. Η διαφορά είναι ότι ο συγγραφέας του Attack On Titan βλέπει τον κόσμο μέσα από ιδιαίτερα απαισιόδοξα (και τρομακτικά) κιάλια.


Δύο φράσεις που ειπώθηκαν ήδη στο άνιμε, δηλαδή στην αρχή της ιστορίας, συνοψίζουν το φιλοσοφικό κομμάτι του Attack On Titan: “Αυτός ο κόσμος είναι σκληρός κι απάνθρωπος… αλλά είναι επίσης και πολύ όμορφος.Και “Aν κερδίσεις, θα ζήσεις. Αν χάσεις, θα πεθάνεις. Αν δεν παλέψεις, δεν μπορείς να κερδίσεις.Ίσως σε μερικούς φαίνονται κενά και αυτονόητα ρητά, σχεδιασμένα να ακούγονται μεγαλόπνοα, αλλά στην πραγματικότητα είναι δυο πολύ απλές φράσεις που κάνουν όσο πιο ξεκάθαρη γίνεται την άποψη του συγγραφέα: Η ζωή είναι ένας αγώνας και πρέπει να διεκδικήσεις όσα θέλεις να πάρεις από αυτήν. Ακόμα πιο απλά: Η ανθρώπινη φύση ποτέ δε μπόρεσε να ξεφύγει από το νόμο της ζούγκλας. 


Το θέμα που τίθεται όμως είναι ότι ο συγγραφέας δεν μας έχει πει ακόμη, ούτε ποιους θα πρέπει να κερδίσεις, ούτε πώς θα πρέπει να το κάνεις. Ο κόσμος του Attack On Titan, εμπνευσμένος στο μέγιστο βαθμό από τη Σκανδιναβική Μυθολογία, είναι μια δυστοπία, ένας μετά-την-Αποκάλυψη-κόσμος, όπου η ανθρωπότητα δεν είναι πια το κυρίαρχο είδος. Σε αντίθεση με τις μετέπειτα σειρές Parasyte, όπου εξωγήινοι προσπαθούν να αντικαταστήσουν τους ανθρώπους και αποτυγχάνουν, και Tokyo Ghoul, όπου τα ghouls αντιμετωπίζονται σαν παρίες και βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, αναγκαζόμενα να κρυφτούν για να επιβιώσουν, τα ανθρωποφάγα τέρατα του Attack On Titan, οι Τιτάνες, έχουν καθιερώσει τη θέση τους ως κυρίαρχα όντα εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Ο, τι έχει απομείνει από την ανθρωπότητα, έχει αναγκαστεί να κλειστεί μέσα σε τρεις σειρές από ψηλά τείχη για να επιβιώσει. Μέσα στα τείχη αυτά, οι άνθρωποι ζουν φυλακισμένοι μεν αλλά ασφαλείς από την εξωτερική απειλή δε… μέχρι που μια μέρα, οι Τιτάνες καταφέρνουν και σπάνε την πρώτη σειρά των τειχών. 


Οπότε λοιπόν, μοιάζει να φαίνεται ξεκάθαρο ότι οι εχθροί που πρέπει να νικηθούν είναι οι Τιτάνες. Μόνο που το Attack On Titan, από την πρώτη στιγμή, ποτέ δεν ξεχώρισε τους ανθρώπους από τα τέρατα. Αντιθέτως, η σειρά φαίνεται να τηρεί πολύ πιο επικριτική στάση απέναντι στο ανθρώπινο είδος, παρά στο άγνωστο για όλους είδος πλάσματος που καταβροχθίζει ανθρώπους χωρίς μάλιστα να τους χρειάζεται ως πηγή τροφής. Κανείς δεν ξέρει γιατί οι Τιτάνες τρώνε ανθρώπους. Κανείς δεν ξέρει γιατί οι Τιτάνες πεθαίνουν μόνο όταν κοπεί ο σβέρκος τους. Κανείς δεν ξέρει τίποτα για τους Τιτάνες, κι αυτό είναι που τους κάνει απολύτως τρομακτικούς, σε συνδυασμό με την ανατριχιαστική τους εμφάνιση. Οι Τιτάνες είναι τα πλάσματα που ξεπήδησαν από τους πιο διεστραμμένους και χειρότερους εφιάλτες σου, μόνο που για τους πρωταγωνιστές της σειράς, οι εφιάλτες αυτοί είναι μια πολύ οδυνηρή πραγματικότητα. 



Θα εκτιμούσα, αυθαίρετα ίσως αλλά με αρκετή αυτοπεποίθηση, πως το 80% τουλάχιστον του κοινού του Attack On Titan, σε οποιαδήποτε κι από τις τρεις κατηγορίες κι αν ανήκει, είναι ερωτευμένο με το σύμπαν του. Η ιδέα είναι πρωτότυπη και κρύβει απίστευτες δυνατότητες για να εξερευνήσει χαρακτήρες, ιδέες, πολεμικές μάχες αλλά και κάθε είδους συγκρούσεις. Ακόμη και αν δε συμφωνούν με την εκτέλεση, οι περισσότεροι δε μπορούν παρά να γοητευτούν από την ατμόσφαιρά του και το πώς είναι χτισμένος ο κόσμος του. Το πρόβλημα προκύπτει από το αν αξιοποιείται τελικά όσο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί. 


Οι περισσότεροι λένε πως όχι. Και, μιλώντας πάντα για το άνιμε, θα συμφωνήσω μαζί τους, προσθέτοντας επίσης πως αν κάποιος μου έλεγε ότι ήταν δυνατόν να αξιοποιηθεί σε 25 επεισόδια όλο το φάσμα των θεμάτων που μπορεί να αξιοποιηθεί από το Attack On Titan, δε θα τον πίστευα. Θα μπορούσε μήπως να καλύψει περισσότερα από όσα καλύπτει, τα οποία είναι κατ’ ομολογία, ελάχιστα; Ναι, θα μπορούσε, η ροή της ιστορίας όμως δεν είναι γρήγορη και ποτέ δεν ήταν. Το Attack On Titan παίρνει το χρόνο του για να διηγηθεί την ιστορία του, καταφέρνοντας παράλληλα να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο και να προσφέρει κάθε φορά ψήγματα πληροφοριών, αρκετά ώστε να τον κάνουν να νιώσει ότι κάπως προχωράει προς την επίλυση του μυστηρίου, αλλά ότι δεν είναι ακόμα εκεί, άλλο λίγο όμως και θα φτάσει. Έχει πετύχει την κατάλληλη ισορροπία για να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού του αμείωτο για την επίλυση του μυστηρίου του, όσο αργά κι αν προχωράει προς αυτό.


Η μεταφορά στην οθόνη είναι μια πιστότατη μεταφορά από το manga, η οποία αναδεικνύει τα καλύτερα σημεία της ιστορίας, έχει (σχεδόν!) πιάσει το νόημα και κυρίως ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει για να την αναδείξει και να προσφέρει στους θεατές κάτι που ονομάζουμε 'πιασάρικο’. Και η αλήθεια είναι ότι πολλά από τα γεγονότα, τουλάχιστον στο άνιμε της σειράς, είναι στερεοτυπικά 'shounen', είναι δηλαδή αρκετά γνωστές πρακτικές τις οποίες έχουμε δει να επαναλαμβάνονται πολλές φορές σε πολλές άλλες σειρές που στοχεύουν στο ανδρικό εφηβικό κοινό. Το πρόβλημα είναι ότι το Attack On Titan δεν είναι μόνο ‘πιασάρικο’, αυτό όμως αγνοείται επειδή δεν προλαβαίνει τόσο να φανεί στην τηλεοπτική σειρά. Όσο βέβαια περνούν τα επεισόδια και η ιστορία προχωρά, φαίνεται η βελτίωση και η διαφοροποίηση από άλλες παρόμοιες σειρές. Το manga του Attack On Titan αφιερώνει πολύ περισσότερη φαιά ουσία στο να χτίσει τον κόσμο του και να περάσει τα μηνύματά του, παρά να τέρψει τα μάτια των θεατών – αναγνωστών του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμελεί αυτό το κομμάτι. Το άνιμε έχει δώσει έναν κάπως διαφορετικό αέρα στην υπόθεση, κι όλα έρχονται και βράζουν σε έναν μόνο παράγοντα: Τιτάνες.



Οι Τιτάνες είναι οι φόβοι σου. Οι Τιτάνες είναι το άγνωστο. Οι Τιτάνες είναι ο θάνατός σου έξω από τη δύναμή σου… Δεν είναι ούτε ζαλισμένα κοτόπουλα, ούτε χαμένα moe schoolgirls, ούτε ζογκλέρ σε τσίρκο. Το manga του Attack On Titan, και αργότερα, το live action του (το οποίο, όσο αποτυχημένο κι αν ήταν από άποψη σεναρίου, έκανε ένα πράγμα σωστά), έκαναν ένα πράγμα ξεκάθαρο: Οι Τιτάνες είναι τρομακτικοί. Δεν είναι ούτε κουλ, ούτε αστείοι, ούτε διακοσμητικά. Είναι τρομακτικοί. Και επειδή υπάρχει πάντα μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στον τρόμο και το γέλιο, μετά το αρχικό σοκ των πρώτων επεισοδίων, η γραμμή αυτή ξεπεράστηκε πολύ άνετα στο άνιμε, με αποτέλεσμα οι Τιτάνες να φαντάζουν στα μάτια μας αστείοι, και να βρίσκουμε τον εαυτό μας ανήμπορο να συμπάσχει με το δράμα και τον φόβο των πρωταγωνιστών, ενώ αναρωτιόμασταν γιατί δεν μπορούν οι άνθρωποι να τους νικήσουν πιο γρήγορα, πόσο άχρηστοι είναι πια, γιατί άραγε φοβούνται τόσο; Η Τιτάνιδα του δεύτερου μέρους της σειράς, είναι μέχρι και όμορφη.  Ο ‘Τιτάνας με το μέρος των ανθρώπων’, (ας το θέσω έτσι για όσους δεν έχουν δει τη σειρά), είναι κι αυτός κουλ και όμορφος. Επομένως ο παράγοντας του τρόμου, που είναι ΠΟΛΥ μεγάλο μέρος του Attack On Titan, φεύγει από το παράθυρο, και οι μάχες που θα πρέπει να κάνουν το αίμα του θεατή να παγώνει, παρακολουθούνται όπως ένας αγώνας ποδοσφαίρου. Με πάθος μεν, χωρίς φόβο δε. (εκτός κι αν έχεις παίξει πάμε στοίχημα – θα πεθάνει άραγε ο αγαπημένος σου χαρακτήρας; Σε ποιο ημίχρονο;) 


Μιας και μιλήσαμε βέβαια για χαρακτήρες, όλοι έχουν μια δική τους μοναδική και επιδέξια χαραγμένη προσωπικότητα, η οποία όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα μείνει και ίδια. Το Attack On Titan λατρεύει, και το κάνει συστηματικότατα, να αναποδογυρίζει τα πάντα. Συνεπώς, τίποτα δεν είναι σίγουρο, από την πλοκή μέχρι και τους χαρακτήρες, οι οποίοι υπάρχουν για να εξελίσσονται. Βέβαια, στην αρχή της ιστορίας όπως είμαστε, μόνο δύο χαρακτήρες από το μεγάλο αυτό καστ προλαβαίνουν να εξελιχθούν όπως τους πρέπει. Οι υπόλοιποι, αν και η πλειονότητα αυτών είναι συμπαθητικοί (αν και το ποιος χαρακτήρας είναι συμπαθητικός και ποιος όχι ποικίλλει ανάλογα με το θεατή) είναι ορθώς δημιουργημένοι χαρακτήρες, με ξεκάθαρα και ξεχωριστά χαρακτηριστικά και δυνατότητες ο καθένας, που όμως δεν έχουν βρει ακόμα το χρόνο να λάμψουν. Δυστυχώς, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν ατασθαλίες, ειδικά όσον αφορά το υπόβαθρο ορισμένων, και μάλιστα των πρωταγωνιστών. Μεγάλο κομμάτι των παραπόνων για τη σειρά αποτελείται από το γεγονός ότι μερικά πράγματα δεν εξηγούνται ποτέ σε αυτήν, με αποτέλεσμα μέχρι και οι πιο σημαντικοί χαρακτήρες να δέχονται σοβαρό πλήγμα από αυτό.


Ακόμα κι έτσι, η αξία του Attack On Titan δε μειώνεται. Μια σειρά είναι ήδη αρκετά πετυχημένη όταν καταφέρνει να σε βάλει με επιτυχία μέσα στον κόσμο της, και λίγες το καταφέρνουν αυτό όπως το Attack On Titan. Ήδη μέσα από τη μουσική του, και ειδικά με το φοβερό opening του, (ένα από τα πιο πετυχημένα και ξεσηκωτικά anime openings που υπάρχουν) έχεις ήδη την επιθυμία να πολεμήσεις Τιτάνες και να δεις ο, τι έχει να σου προσφέρει ο κόσμος αυτός. Το animation της σειράς, από την Production I.G. και το στούντιο Wit, δημιουργεί την καλύτερη συνταγή για ένα φαντασμαγορικό αποτέλεσμα. Χρώματα, σχέδια, ήχοι, μουσική, κινήσεις, όλα είναι τα καλύτερα εκ των καλύτερων. Αν τα συνδυάσουμε με το καλό γράψιμο και την πρωτότυπη ιδέα, έχουμε αυτομάτως τη συνταγή με την οποία κατάφερε να διεκδικήσει η σειρά μια θέση ανάμεσα στις πιο πολυαγαπημένες σειρές των τελευταίων χρόνων. 



Το αξίζει λοιπόν;


Ναι. Το αξίζει. Κι ας μην είναι τέλεια. Είναι μόνο η αρχή. Το μυστήριο δε θα λυθεί στην αρχή της ιστορίας. Οι πρωταγωνιστές δεν θα ωριμάσουν/ εξελιχθούν, με καλό ή κακό τρόπο, από την αρχή της ιστορίας. Παρόλα αυτά, η αρχή αυτή είναι αρκετή για να σε κάνει να θέλεις να δεις όλο και περισσότερα από αυτήν. Οι Τιτάνες μπορεί να μην είναι τρομακτικοί, αλλά εξακολουθούν να είναι ενδιαφέροντες όσο λίγα άλλα κατασκευάσματα της φαντασίας στο χώρο των τηλεοπτικών σειρών. Τα μηνύματά του είναι πάμπολλα, και οι ερμηνείες που μπορούν να δοθούν άλλες τόσες. Κι αν δείτε το Attack On Titan, είτε καταλήξετε να το λατρέψετε είτε όχι, οι πιθανότητες να βρείτε κάτι από μια δική σας πλευρά μέσα σε αυτό είναι επίσης πάρα πολλές. 


Peace out! 


Βαθμολογία: 
Αντικειμενικά, 8/10

Υποκειμενικά, 10/10


Final Verdict: 9/10

3 σχόλια:

  1. την εχω δει την σειρα !!! ωραιο Review keep up the good work :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. e nai foveri seira alla re paidia toso kairo gia ton 2o kuklo?pffff vareto katantise egw ta xw pai3ei kathe mera mpainw na dw alla tipota kai me enan kuklo thruliki opws to dragonball,naruto kai one piece den ginetai osa fraga kai na paisoun mas koroideuoun......

    ΑπάντησηΔιαγραφή