Kiseijuu | Parasyte: The Maxim

Πόσες φορές μας έχει περάσει απ’ το μυαλό πως είμαστε πολύ τυχεροί που γεννηθήκαμε άνθρωποι; Όντας το κυρίαρχο είδος στον πλανήτη για πολλές χιλιετίες, έχουμε αναπτύξει κοινωνίες με βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο ασύγκριτες με οποιαδήποτε άλλη μορφή ζωής σε αυτόν. Τι θα συνέβαινε λοιπόν, αν κάποιος εξωτερικός παρατηρητής, αποφάσιζε πως η κυρίαρχη αυτή θέση μας, βλάπτει τον πλανήτη ως σύνολο, κι έστελνε έναν φυσικό εχθρό ανάμεσά μας;

Το Parasyte (Kiseijuu) είναι μια τηλεοπτική σειρά εικοσιτεσσέρων επεισοδίων, παραγωγής του στούντιο Madhouse, η οποία προβλήθηκε από τις  9/10/2014 έως τις 26/3/2015. Είναι βασισμένη στην ομώνυμη σειρά manga του Iwaaki Hitoshi, η οποία αποτελείται από 10 τόμους και δημοσιεύθηκε από τις 22/11/1989 έως τις 23/12/1995. To manga λοιπόν είναι αρκετά παλιό και η μεταφορά του πολύ πρόσφατη, με συνέπεια οι σημαντικότερες αλλαγές να έχουν γίνει στο σχεδιασμό των χαρακτήρων και την ατμόσφαιρα που τους περιβάλλει. Άλλωστε, πολλά έχουν αλλάξει απ’ τη δεκαετία του ’90 ως σήμερα. Κατά τα άλλα, πρόκειται για μια πιστότατη μεταφορά, ίσως με μια επιπλέον φιλοσοφική νότα. Όσο για το πώς αποφασίστηκε, έστω και τόσο αργά, η πιο μεγάλη πιθανότητα έγκειται στο ότι ακολούθησε το κύμα που σήκωσε στη βιομηχανία το Attack On Titan, ανοίγοντας με την επιτυχία του το δρόμο σε σειρές με παρόμοια θεματολογία που αλλιώς δύσκολα θα έβλεπαν το φως της μεταφοράς.

Ποια είναι αυτή η θεματολογία;

Ανθρωποφαγία.

Όλα ξεκινούν όταν ο Izumi Shinichi (Shinji για τους αναγνώστες του manga, σε μια προ-Evangelion περίοδο) ξυπνά μια ωραία πρωία κι ανακαλύπτει ότι το δεξί του χέρι δεν είναι το ίδιο με αυτό που ήταν. Μια εξωγήινη, σημειωτέον, πανέξυπνη παρασιτική μορφή ζωής έχει εισβάλλει στο σώμα του και έχει πλέον γίνει ένα με το δεξί του χέρι (εξ ου και το όνομα που παίρνει αργότερα, Migi = δεξί). Τώρα πια, ο Shinichi έχει αποκτήσει ένα απίστευτο λειτουργικό αλλά κι επικίνδυνο χέρι, το οποίο μπορεί να πάρει κυριολεκτικά οποιαδήποτε δυνατή μορφή, μέχρι και κοφτερών λεπίδων. Αλλά πιο κοφτερή είναι η μάλλον η γλώσσα του, αφού έχει δίψα για μάθηση, ξενυχτά μπροστά σε βιβλία και υπολογιστές και πολύ σύντομα έχει κι άποψη για όλα. Παράλληλα, αρχίζουν να συμβαίνουν φρικιαστικοί φόνοι, καθώς τα παράσιτα που κατέκτησαν όχι χέρια αλλά ανθρώπινους εγκεφάλους, κατευθύνονται από μια και μόνο σκέψη: Να κατασπαράξουν όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούν. Σαν γκροτέσκο έργο τέχνης, το κεφάλι των ανθρώπων-φορέων τους ανοίγει σαν σαρκοβόρο λουλούδι, γεμάτο λεπίδες και δόντια, και κατασπαράζουν την απομονωμένη λεία τους. Έτσι μεταμφιεσμένα τα παράσιτα εισβάλλουν και μπλέκονται στην ανθρώπινη κοινωνία, και η σειρά ακολουθεί τις προσπάθειες του Shinichi να προστατέψει τα αγαπημένα του πρόσωπα από αυτή την τόσο καλά κρυμμένη απειλή.

Ζητήματα περιβαλλοντικά, ζητήματα ηθικά, ζητήματα κατανόησης κι επικοινωνίας. Όλα μαζί πλέκονται μ’ έναν έξοχο τρόπο στο Parasyte, το οποίο δίνει στο κάθε ερώτημα που θέτει και τις δικές του απαντήσεις, φτάνοντας σε μια καθαρτική λύση και μεταφέροντας ένα πολύ σημαντικό και καθαρό μήνυμα: Είμαστε το κυρίαρχο είδος, η επιβίωσή μας σημαίνει αυτομάτως το θάνατο πολλών άλλων ειδών. Δεν πρέπει να νιώθουμε ενοχές γι’ αυτό, τα πάντα όμως θα ήταν καλύτερα αν προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε τον πόνο που προκαλούμε όχι μόνο σε όσους με τους οποίους μοιραζόμαστε αυτόν τον κόσμο, αλλά και στον πλανήτη γενικώς, κι έτσι να τους συμπεριφερόμαστε ανάλογα.

Για να φτάσει σ αυτό το συμπέρασμα, ο συγγραφέας αρκεί ν’ αντιστρέψει τα δεδομένα: Δεν είμαστε πια στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Γινόμαστε το θήραμα αντί για τον κυνηγό. Είναι τόσο διασκεδαστική τώρα αυτή μας η θέση; Σίγουρα δεν είναι το ίδιο με την προηγούμενη, την οποία απολαμβάνουμε ως απολύτως δεδομένη, άλλοτε με έναν διεστραμμένο ηδονισμό κι άλλοτε με αφοπλιστική απάθεια. Άλλωστε πολύ συχνά λέγεται ότι για να κατανοήσεις κάποιον πρέπει πρώτα να βρεθείς στη θέση του. Ο Shinichi χάνει πάρα πολλά, αναντικατάστατα πράγματα από τότε που εμφανίζονται τα παράσιτα, στο τέλος της σειράς όμως δεν τους κρατάει καμιά κακία, αντιθέτως, έχει καταφέρει να κοιτάξει απέναντι και κατανοήσει την τραγική θέση που βρίσκονται στην πραγματικότητα. Βρέθηκε στην πιο αδύναμη θέση, βγήκε απ’ αυτήν, και κατέληξε ν' αναγνωρίζει την ισότητα της αξίας κάθε ζωής, μαζί με την αναγκαιότητα του θανάτου της μιας για την επιβίωση της άλλης. Είναι ένα καταπληκτικό ταξίδι ωριμότητας, δύναμης και ανεξαρτησίας, αφού ο Shinichi ξεκινά τη σειρά ως έφηβος και τελειώνει ως συνειδητοποιημένος ενήλικας.

Στην εκτέλεση βέβαια, τα πράγματα δε βαίνουν τόσο ομαλά. Το Parasyte έχει καταπληκτικές ιδέες, καταπληκτικό μήνυμα, αλλά στην πορεία κάπου σκαλώνει. Αν και τα επεισόδια μόνο αδιάφορα δεν μπορείς να τα πεις, παρατηρείται μια μόνιμη συνταγή, στην οποία το πρώτο μισό του κάθε επεισοδίου είναι σε χαμηλούς τόνους, για να πατήσει γκάζια στο επόμενο μισό. Αν και αυτό δεν είναι από μόνο του κακό, αν το δεις επαναλαμβανόμενα πρόκειται για βαρετή φόρμουλα. Επίσης, πολύ μεγάλα κομμάτια της ιστορίας είναι αχρείαστα, ειδικά όταν η αφήγηση επικεντρώνεται σε χαρακτήρες των οποίων η ύπαρξη δεν επηρεάζει σε τόσο μεγάλο βαθμό την ιστορία όσο θα ήθελε η γραφή να φαίνεται πως την επηρεάζει.

Άλλο ένα αρνητικό, αν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιο, είναι ότι η μεταφορά είναι υπερβολικά πιστή στο manga της σειράς, σε σημείο που να μοιάζει μερικές φορές ξερή και ξύλινη. Ασφαλώς και θέλουμε οι μεταφορές να είναι πιστές, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το manga είναι manga και το anime είναι anime και κάποια πράγματα λειτουργούν καλύτερα στο χαρτί παρά στην οθόνη (ή και αντίστροφα). Όταν τα γεγονότα παίρνουν παραπάνω ζωή μέσα στην οθόνη θέλουν και κάτι παραπάνω, αλλιώς θα μας έφτανε μια ανάγνωση του manga και τα anime δε θα χρειαζόντουσαν. Δεν είναι ότι το στούντιο δεν προσπάθησε να κάνει αυτό το κάτι παραπάνω, άλλωστε έβαλε και τη δική του πινελιά στο ύφος, που είναι λίγο πιο βαθυστόχαστο απ’ του manga, που επικεντρωνόταν πιο πολύ στη δράση, αλλά είναι αμφίβολο το κατά πόσο το πέτυχε. Για παράδειγμα, στα τελευταία επεισόδια, ο Shinichi τριγυρνάει με μια μπλούζα που γράφει πάνω ‘Philosophia’. Ίσως αυτό θεωρηθεί ψαγμένο για το ιαπωνικό κοινό, αλλά αυτοί που ξέρουμε αγγλικά κι εννοείται ελληνικά μάλλον νιώσαμε ότι μας χτύπησε στη μούρη η πολλή κουλτούρα. Ναι ο Shinichi φιλοσοφεί αυτή την ώρα, το έχουμε καταλάβει. Μην μας το υπογραμμίζετε. Επίσης, η φιλία και η αυτοθυσία Shinichi και Migi προς το τέλος καταφέρνει με κάποιο τρόπο και μοιάζει αυθαίρετη, ακόμα κι αν η σειρά έχει πετάξει πολλά σημάδια περί του αντίθετου σε όλη της τη διάρκεια. Και τέλος, δε χρειαζόταν η σούμα όλων των μηνυμάτων της σειράς στο τελευταίο επεισόδιο. Το είδαμε, αποκομίσαμε ό,τι ο καθένας μας εξέλαβε απ’ τη σειρά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μας το επαναλαμβάνουν και να μας το συλλαβίζουν στο τέλος. Πολύ καλύτερα καταλαβαίνεις κάτι όταν ο άλλος στο δείξει παρά όταν σου το πει.

Συμπερασματικά: Τα καλά στοιχεία μένουν. Η σειρά έχει πιάσει το μήνυμα κι έχει καταφέρει να το αποδώσει με όμορφο τρόπο, ακόμα κι αν πού και πού σκοντάφτει στην προσπάθεια. Μπορεί επιμέρους σημεία να έχουν κάποια ελαττώματα, αλλά οι κύριες ιδέες μένουν ανέπαφες και παραδίδονται όπως πρέπει. Έχοντας διαβάσει το manga πολύ πριν δω τη σειρά, κι έχοντας τώρα δει τη σειρά κάθε βδομάδα όσο προβαλλόταν, υπάρχουν τρεις σκηνές οι οποίες έχουν μείνει στο μυαλό μου ως βασικοί άξονες: Το πεθαμένο κουτάβι, η τελευταία εμφάνιση της Tamura, η απόφαση του Shinichi μπροστά στον τελευταίο παρασιτικό του αντίπαλο. Αυτοί οι άξονες αρκούν για να βάλει κάποιος το Parasyte στη λίστα του με τις σειρές που κίνησαν τα γρανάζια της σκέψης του.

Αξίζει να δεις το Parasyte? Θα έλεγα πως αξίζει. Ίσως σε βοηθήσει να δεις κάποια πράγματα με άλλο μάτι. Ίσως σου δώσει απαντήσεις. Είναι πάντως σίγουρα απ’ τους τίτλους που λίγοι θα μετανιώσουν να τσεκάρουν.

Βαθμολογία: 7.5/10

«Καλωσόρισες σπίτι, Shinichi.»