Ooedo Rocket | Oh! Edo Rocket

Όταν προβάλλεσαι πλάι σε σειρές που σχεδόν 10 χρόνια αργότερα θα αποκτήσουν την ταμπέλα του κλασικού ή του πολύπροτεινόμενου τίτλου δεν είναι διόλου παράξενο να περνάς σχεδόν απαρατήρητος ανάμεσά τους…

Ο λόγος για το Oh! Edo Rocket, σειρά που έφτασε για πρώτη φορά στην μικρή οθόνη την άνοιξη του 2007, την ίδια περίοδο που προβάλλονταν σειρές όπως το "Seirei no Moribito", το "Darker than Black", το "Bokurano" και το "Dennou Coil" για να αναφέρουμε μερικούς, ενώ την ίδια εποχή έτρεχε παράλληλα στην τηλεόραση και ένας από τους πιο διάσημους και κλασικούς τίτλους της Madhouse, το Death Note. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια μιας καθόλου ευκαταφρόνητης σαν σύνολο σεζόν, το “Oh! Edo Rocket” θάφτηκε κάτω από άλλους τίτλους που ξεχώρισαν και παρότι είχαν αντίπαλό τους τον χρόνο σήμερα κρατάνε αξιόλογες θέσεις στις λίστες των anime fan.

Η τρελή αυτή κωμωδία χαρακτηρίζεται ως ιστορική αν και μόνο ιστορική δεν είναι. Η ιστορία της τοποθετείται στο Edo, στα μέσα του 1800, όταν ο δημοτικός σύμβουλος της πόλης επέβαλε μαζί με τη βαριά φορολογία σκληρούς κανόνες ηθικής απαγορεύοντας κάθε μορφή πολυτέλειας, συμπεριλαμβανομένων και των πυροτεχνημάτων. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας Tamaya Seikichi και οι σύντροφοί του μένουν σε μία φτωχογειτονιά και προσπαθούν να επιβιώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούν κάτω από τα μάτια και τη συνεχή επίβλεψη του νόμου όταν ξαφνικά μυστήριες δολοφονίες αρχίζουν να διαπράττονται στην περιοχή. Οι δολοφονίες αυτές συμπίπτουν με την εμφάνιση μίας περίεργης και χαριτωμένης κοπέλας που χτυπά την πόρτα του Seikichi ζητώντας του μία ακόμη πιο περίεργη χάρη, να φτιάξει για εκείνη έναν πύραυλο.

Από την αρχή κιόλας της ιστορίας φαίνεται ότι η σειρά δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της με τα αναχρονιστικά στοιχεία να είναι διάχυτα και να κλιμακώνονται όλο και περισσότερο -σε επίπεδα υπερβολής- με την πάροδο των επεισοδίων. Η αναφορά μάλιστα στο Death Note νωρίτερα δεν είναι τυχαία αφού τα δύο αυτά anime προέρχονται από το ίδιο studio, προβλήθηκαν παράλληλα και το δεύτερο δεν διστάζει να παρωδήσει το πρώτο. Το “Oh! Edo Rocket” βέβαια δεν διστάζει να παρωδήσει διάφορες δημοφιλείς σειρές της pop culture πέρα από το Death Note αλλά ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό αφού πολλές φορές αυτοπαρωδεί γεγονότα της σειράς, tropes των anime αλλά και πράγματα όπως το χρόνο που έχει ο κάθε χαρακτήρας μέσα στο επεισόδιο σε σημείο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι χαρακτήρες δεν σπάνε απλά το 4^th Wall αλλά φέρονται ξεκάθαρα σαν να μην υπάρχει.

Ωστόσο η κύρια ιστορία δεν έχει μόνο κωμικά στοιχεία, η υπόθεση άλλωστε περιστρέφεται ουσιαστικά γύρω από την προσπάθεια της Sora να επιστρέψει στον πλανήτη της. Ο δρόμος αυτός βέβαια δεν είναι χωρίς εμπόδια αφού δεν προσγειώθηκε τυχαία στον πλανήτη Γη. Μαζί της κατά τη διάρκεια του ατυχήματος μετέφερε ένα ακόμα πλάσμα από την πατρίδα της το οποίο συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους πιο επικίνδυνους εγκληματίες κυρίως λόγω του ότι είχε σπάσει ένα από τα μεγαλύτερα «ταμπού» της χώρας της. Το πλάσμα αυτό βέβαια δε διστάζει να σκοτώσει για να ζήσει και έτσι τρέφεται με το αίμα νεαρών κοριτσιών, πράγμα που οδηγεί σε μία σειρά δολοφονιών που αρχίζουν να απασχολούν έντονα την τοπική κοινωνία κι αστυνομία. Η υποπλοκή αυτή και η μάχη μεταξύ των δύο ουράνιων πλασμάτων αλλά και η σχέση που αποκτά το δολοφονικό πλάσμα τελικά με άτομο άμεσα εμπλεκόμενο με την αστυνομία αποτελούν το δραματικό κομμάτι της υπόθεσης που μπλέκεται ανάμεσα στα κωμικά παράδοξα και άμεσα με την πορεία που θα ακολουθήσουν αργότερα οι πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες της σειράς, δίνοντας επισης αφορμή να εισαχθούν κομμάτια δράσης μέσα στο σύνολο.

Όλο αυτό το μπερδεμένο κλίμα συμπληρώνει οπτικά το πολύχρωμο σχέδιο με τα πανέμορφα παρασκήνια με τις έντονες μαύρες γραμμές που κλέβουν λίγο από την αισθητική του παραδοσιακού ιαπωνικού σχεδίου, τα οποία παραμένουν σχεδόν στατικά σε αντίθεση με τους υπερκινητικούς χαρακτήρες. Ο σχεδιασμός των ίδιων των χαρακτήρων από την άλλη δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη πρωτοτυπία με εξαίρεση το αρκετά πετυχημένο σχέδιο των δύο εξωγήινων πλασμάτων στη τερατώδη τους μορφή και το γεγονός ότι ένα μεγάλο ποσοστό του cast είναι καρικατούρες που θυμίζουν το σχέδιο πολύ παλαιότερων anime. Αν και είναι θετικό ότι όλοι οι χαρακτήρες συμμετείχαν ενεργά στην εξέλιξη της ιστορίας παραμένει αστείο το γεγονός ότι το σχέδιο του κάθε χαρακτήρα τραβούσε μία αόρατη γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που θα εξυπηρετούσαν το κωμικό και αυτούς που θα εξυπηρετούσαν το δραματικό κομμάτι αφαιρώντας από τους πρώτους κάθε σχεδιαστική λεπτομέρεια, θέμα το οποίο δεν αφήνουν ανέγγιχτο ακόμα και μέσα στη σειρά.

Σκηνοθέτης της σειράς είναι ο Mizushima Seiji, σκηνοθέτης του "Concrete Revolution" που τρέχει αυτό το διάστημα, και ολίγον τι ανισόρροπου σκηνοθετικά αφού τα έργα που έχει αναλάβει στο παρελθόν έχουν από άρτιο ως αμφισβητούμενο αποτέλεσμα αλλά κατά γενική ομολογία και σε μεγάλο ποσοστό τα θαλασσώνει στο τέλος. Το Oh! Edo Rocket δεν αποτελεί βεβαίως εξαίρεση αφού η κύρια ιστορία κλείνει λίγο μετά τη μέση της σειράς και μετά από εκεί επικρατεί το χάος: οι παρωδίες, τα αναχρονιστικά στοιχεία και οι αυτοαναφορές καταλήγουν να ξεπερνάνε τα όρια του φυσιολογικού και ως ένα σημείο να γίνουν επαναλαμβανόμενες και κουραστικές έχοντας ως αποτέλεσμα να χαθεί η αρχική σπιρτάδα που την χαρακτήριζε. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αντίθετα με άλλες σειρές που χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να αναπνεύσει η ιστορία τους η συγκεκριμένη διέθετε αρκετό χρόνο παραπάνω από ότι έπρεπε και παρόλο που το τελευταίο επεισόδιο καταφέρνει να βάλει μία τελεία στην ιστορία, η σειρά κλείνει με ένα αλλόκοτο και σχεδόν γελοίο τέλος ανάλογο περίπου με αυτό που βίωσαν οι παλιότεροι -αλλά και όσοι καινούργιοι τόλμησαν να το δουν- μέσω του anime “Kabamaru”.

Παρόλα αυτά η αίσθηση του Mizushima για την κωμωδία δεν είναι εντελώς αποτυχημένη και πολλές φορές αγκαλιάζει ένθερμα την τρέλα της δίνοντας προσοχή ακόμα και στις πιο αχρείαστες λεπτομέρειες που θα εξυπηρετούσαν μία πιο σοβαρή πλοκή, αλλά η σοβαροφάνεια αυτή ουσιαστικά δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω στη σειρά πέρα από την αστεία μετάβαση στις γνωστές παρεξηγήσεις μεταξύ των χαρακτήρων. Η επιτυχία της αυτή διαφαίνεται από το μεγαλύτερο παράδοξο της υπόθεσης, ότι συνδυάζεται δηλαδή σχεδόν αρμονικά με κάπως πιο σκοτεινά σημεία όπως οι δολοφονίες, η μάχη με το παρελθόν αλλά και η άφεση κάποιου στις ερωτικές απολαύσεις και τη παραφροσύνη.

Με τον Mizushima Seiji να είναι ένα γνωστό αλλά όχι τόσο ηχηρό όνομα δεν θα ήταν διόλου αξιοπερίεργο που ο συγκεκριμένος τίτλος πέρασε στην αφάνεια αν στους συντελεστές του δεν υπήρχε ένα άλλο όνομα που ανήκει σε δημιουργό πολύ γνωστού τίτλου που κατά διαβολική (ή και όχι) σύμπτωση προβλήθηκε την ίδια σεζόν. Το Oh! Edo Rocket έστω και αργότερα όμως δεν κατάφερε να βρεθεί στο προσκήνιο ακόμα και λόγω του ονόματος αυτού του ανθρώπου πιθανότατα επειδή δεν αναμείχθηκε άμεσα με την παραγωγή της σειράς. Πνευματικός πατέρας του θεατρικού πάνω στο οποίο βασίστηκε η σειρά λοιπόν είναι ο Nakashima Kazuki, ιδιαίτερα γνωστός για τη συμμετοχή του στη δημιουργία της σειράς “Gurren Lagann” και αργότερα του “Kill La Kill".

Ένα από τα μεγαλύτερα ατού της σειράς είναι αναμφίβολα η ομάδα των ηθοποιών που κρύβονται πίσω από τους χαρακτήρες, αν και από τότε δεν έχουν αποκτήσει τον ίδιο βαθμό φήμης. Με τον Yamadera Kouichi (Spike Spiegel, Zenigata Kouichi) και τη Romi Park (Edward Elric, Pakunoda) να κλέβουν αβίαστα την παράσταση μαζί με τον όχι και τόσο γνωστό Tokuyoshi Kawashima τον οποίο όμως ο σκηνοθέτης φαίνεται να προτιμάει και σε άλλες δουλειές τους ξεχωρίζουν επίσης οι όχι και τόσο διάσημοι όσο σήμερα Katsuyuki Konishi και Kugimiya Rie με τον πρώτο να καταλήγει εσωτερικό αστείο της σειράς αφού χάρισε τη φωνή του σε μεγάλο αριθμό μικρότερων χαρακτήρων.

Μιλήσαμε για το ιστορικό περιεχόμενο της σειράς, που φυσικά δεν αγγίζει με καμία ακρίβεια τα γεγονότα, όμως αυτό που θα αναγνωρίσουν ευκολότερα οι θεατές είναι η σύνδεση του επιθέτου του πρωταγωνιστή με μία γνωστή παράδοση που πιθανότατα έχουν συναντήσει άπειρες φορές στα anime. Ειδικά όσοι παρακολουθούν συχνά slice of life θα έχουν παρατηρήσει ότι οι χαρακτήρες όταν παρακολουθούν πυροτεχνήματα έχουν το συνήθειο να φωνάζουν δυνατά “Kagiya” ή “Tamaya”. Αυτό φυσικά δεν είναι ένα οποιοδήποτε επιφώνημα χαράς αλλά μία αναφορά στις δύο πρώτες μεγάλες οικογένειες που εισήγαγαν τα πυροτεχνήματα στην Ιαπωνία. Η συνήθεια αυτή δημιουργήθηκε από την τάση των πολιτών να φωνάζουν το όνομα της κάθε οικογένειας ανάλογα με την προτίμησή τους και σήμερα δηλώνει πλέον την ευχαρίστηση που νιώθουν από την επίδειξη των πυροτεχνημάτων.

Μέλος της οικογένειας “Tamaya” λοιπόν ο πρωταγωνιστής έχει ως στόχο του να φτιάξει το λαμπρότερο πυροτέχνημα και να σκορπίσει χαρά μέσω της δουλειάς του στους γύρω του πριν του δοθεί η αποστολή να φτιάξει την πολυπόθητη ρουκέτα. Παρότι όμως κρατά τον τίτλο του πρωταγωνιστή και τα ρομαντικά αισθήματα δυο δεσποινίδων είναι σχεδόν αμέτοχος στα κύρια γεγονότα και μάλλον βαρετός για μία σειρά στην οποία το χειρότερο κομμάτι της είναι το ρομάντζο που τον αφορά άμεσα. Μέσα στα γεγονότα, είτε δραματικά είτε κωμικά, επισκιάζεται από την υπόλοιπη γκάμα χαρακτήρων που φαίνεται να λειτουργούν πιο αποτελεσματικά και να έχουν πιο ενδιαφέρον παρελθόν αλλά και εξέλιξη. Αναφορικά και μόνο ως παράδειγμα ο Ginjirou, χαρακτήρας που ανήκει στο βασικό καστ της σειράς αλλά δεν έχει τα εύσημα του πρωταγωνιστή, αποκτά μεγαλύτερη εμβάθυνση στο παρελθόν, στα κίνητρά του κι εμπλέκεται με αμεσότερο τρόπο στα γεγονότα αποκτώντας ακόμη και ανάπτυξη στη σχέση του με το ρομαντικό ενδιαφέρον του πρωταγωνιστή σε αντίθεση με εκείνον.

Εν τούτοις η ολοκληρωμένη και λεπτομερής παρουσίαση χαρακτήρων και δραματικών καταστάσεων δεν φάνηκε ποτέ να είναι ο πρωταρχικός στόχος του anime. Η ιστορία ξεκίνησε, συνέχισε κι έληξε πάνω από όλα σαν κωμωδία η οποία ανταποκρίνεται πρωτίστως στις απαιτήσεις του ενός κοινού που ήθελε να παρακολουθήσει κωμικές καταστάσεις παρά μια ώριμη ρομαντική ιστορία εποχής.

Συνοψίζοντας λοιπόν, το Oh! Edo Rocket αναμφίβολα είχε περιθώρια βελτίωσης στην εκτέλεσή του και στην ανάπτυξη κάποιων χαρακτήρων του, με μεγαλύτερό αντίπαλό του την επανάληψη του εαυτού του και τον υπερβολικά πολύ χρόνο που είχε στη διάθεσή του. Χωρίς να έχει μία απολύτως συμπαθητική κι εξίσου ανεπτυγμένη ομάδα χαρακτήρων έχει όμως αρκετή διάθεση για κωμωδία και θα εκτιμηθεί περισσότερο από όσους αγαπάνε να παρακολουθούν σειρές που βασίζονται περισσότερο σε ένα μουρλό και φασαριόζικο cast παρά σε έξυπνα αστεία αλλά και σε όσους προτιμάνε να υπάρχουν κάπως πιο σοβαρά διαλείμματα ανάμεσα σε κωμικές καταστάσεις.

Enjoyment: 7/10
Worth Watching: 6.5/10