Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016





Τέλειωσε κι αυτή η σεζόν, και καθώς περιμένουμε την επόμενη με ανυπομονησία - εφόσον μερικοί πολύ καλοί τίτλοι ανακοινώθηκαν για το καλοκαίρι, είτε reboots, είτε sequel/prequel είτε original - έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάξουμε αυτήν που πέρασε στο μεσοδιάστημα. Μία σειρά που έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση λοιπόν, και σε εμένα μα σίγουρα και σε άλλους, ήταν το Joker Game. 




Πρώτα ήρθε στο κοινό μέσω γραπτού λόγου, μια σειρά novel από την πένα του Koji Yanagi, αν και δεν έχουν μεταφραστεί για το αγγλόφωνο κοινό · μετά ήρθε στη μεγάλη και μικρή οθόνη σαν live-action ταινία και τώρα έγινε anime, ενώ τα πρώτα κεφάλαια του manga Joker Game ήδη έχουν δημοσιευτεί. Εμείς όμως, θα μιλήσουμε για το anime. Δια χειρός στούντιο Production IG και με μπόλικους παραγωγούς και συντελεστές, το Joker Game έγινε πραγματικότητα. Μας διασκέδασε και μας κράτησε συντροφιά για 12 επεισόδια, 12 εβδομάδες · ξεκίνησε να παίζεται στις 5 Απριλίου και τελείωσε στις 21 Ιουνίου του 2016. 

Αλλά ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Τι πραγματεύεται το Joker Game?


Η πλοκή


Το φθινόπωρο του 1937, και λίγο πριν την επίσημη έναρξη του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, δημιουργείται για πρώτη φορά στην Ιαπωνία, με την συνεργασία του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού (ΑΙΣ), μία ειδική υπηρεσία για κατασκόπους - δηλαδή Μυστικές Υπηρεσίες Κατασκοπείας (ΜΥΚ) -, από τον Αντισυνταγματάρχη Yuuki. Εκεί, ο Αντισυνταγματάρχης δέχεται αιτούντες - όχι απ'τον στρατό - και τους εκπαιδεύει σωματικά και νοητικά, μέσω τεστ τα οποία φτάνουν και ξεπαιρνούν τα ανθρώπινα όρια: πρέπει να γνωρίζουν πολλές ξένες γλώσσες, μα και επιστήμες, να μπορούν να αποδικωποιούν μηνύματα μα και να "διαβάζουν" ανθρώπους, να μπορούν να ανοίγουν κλειδαριές γρήγορα, μα και ταυτόχρονα να αντέχουν σε σκληρές, απάνθρωπες συνθήκες. Και μόνο αυτοί που περνάνε όλα τα τεστ μπορούν να γίνουν κατάσκοποι.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι 8 που περάσανε όλα αυτά τα τεστ · 8 άνδρες μόνο με κωδικά ονόματα, οι οποίοι δεν ξέρουν το πραγματικό όνομα κανενός από τους συνεργάτες τους, παρά μόνο του εαυτού τους. Αυτοί οι 8 άνδρες, μαζί με τον Αντισυνταγματάρχη Yuuki και τον Υπολοχαγό Sakuma - ο σύνδεσμος του στρατού με τις ΜΥΚ - είναι και οι πρωταγωνιστές του anime. Σε αυτά τα 12 επεισόδια, ακολουθούμε τις ιστορίες του καθένα ξεχωριστά, ενώ μόνο δύο είναι οι ιστορίες που συνεχίζονται σε επόμενο επεισόδιο (1ο και 2ο, καθώς και 8ο και 9ο), αλλά εκεί συνήθως συμμετέχουν πάνω από ένας κατάσκοποι. Έτσι λοιπόν, τους παρακολουθούμε να φέρουν σε πέρας τις ιδιαίτερες αποστολές τους ενώ δημιουργούν ψεύτικες ταυτότητες, ψεύτικο παρελθόν και ψεύτικες πραγματικότητες για τους εαυτούς τους, ή εκτελώντας κάποιο καθήκον, όπως τους ανατέθηκε.

Κάπου εδώ φτάνουμε και στους πρωταγωνιστές μας.








Ένα από τα μεγάλα ατού αυτού του anime, είναι οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται. Είτε πρωταγωνιστές είτε δευτεραγωνιστές, δεν είναι απλά στερεότυπα που ήρθαν για να φανούν ωραίοι με ένα κουστούμι ή ένα φόρεμα. Όλοι έχουν τα προβλήματα, τις σκέψεις, τις ιδέες και τις ιδεολογίες τους. Σε μια εποχή που οι πεποιθήσεις και η πίστη στην πατρίδα έπαιζαν τόσο μεγάλο ρόλο στην καθημερινότητα του ανθρώπου, βλέπουμε τους χαρακτήρες να έρχονται σε σύγκρουση με το κατεστημένο, να προδίδουν, να σώζουν, να βοηθάνε, κι όλοι με τον μοναδικό τους τρόπο. Βέβαια, σαφώς την παράσταση κλέβουν οι 10 άνδρες που πρωταγωνιστούν, αν και υπάρχουν αρκετοί αξιομνημόνευτοι χαρακτήρες ακόμα.

Φυσικά δε μπορούμε να παραβλέψουμε την πιο εμβληματική κι αινιγματική φιγούρα ολόκληρου του anime: o Αντισυνταγματάρχης Yuuki, που ζει στις σκιές και ξέρει να γίνεται ένα με το κάθε μέρος που βρίσκεται έτσι ώστε να μην τραβάει το βλέμμα πάνω του, όπως κάθε καλός κατάσκοπος, είναι ίσως ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας του anime. Και πάλι, όπως κάθε σωστός κατάσκοπος, δεν χρησιμοποιεί πραγματικό όνομα, ενώ το παρελθόν του αποτελεί ένα μεγάλο μυστήριο καθόλη τη διάρκεια του anime. Το μότο του; Μη σκοτώσεις, μη σκοτωθείς. Γιατί ένας κατάσκοπος είναι άχρηστος νεκρός, πόσο μάλλον αν έχει πάρει τις πληροφορίες μαζί του, μα είναι επιβλαβής μέχρι κι επικίνδυνος για τη χώρα του, αν αρχίσει να αφήνει πίσω του μια σειρά πτωμάτων τα οποία αναπόφευκτα θα γυρίσουν τα μάτια της αστυνομίας ή του στρατού πάνω στην υπόθεση.

Με αυτόν τον νόμο βαθιά χαραγμένο μέσα τους, καθώς και τη λογική ότι οι κατάσκοποι είναι χρήσιμοι κυρίως όταν υπάρχει ειρήνη κι όχι σε περίοδο πολέμου, - επίσης απόφθεγμα του Αντισυνταγματάρχη Yuuki - βλέπουμε να ξετυλίγεται μπροστά μας ένα κουβάρι πληροφοριών, γεγονότων και περιστατικών. Από τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές και οι 9 παίρνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (Sakuma Hatano, Fukumoto, Kaminaga, Tazaki, Amari, Jitsui, Miyoshi, Odagiri, με αυτήν τη σειρά), ξεδιπλώνοντας τις ιδιαίτερες ικανότητές τους για εμάς. Το άκρως ικανοποιητικό κι ενδιαφέρον κομμάτι αυτού είναι ότι ο κάθε ένας απ'αυτούς έχει διαφορετικές ειδικότητες και τρόπους, δυνάμεις κι αδυναμίες κι ενώ οι δεύτερες είναι πολύ λιγότερες κι έχουν ελαχιστοποιηθεί από την πολύ εκπαίδευση, και πάλι φαίνονται από τον τρόπο που συμπεριφέρονται, καθώς και το γεγονός ότι η κάθε αποστολή φαίνεται "κομμένη και ραμμένη" στα μέτρα τους.

Αυτό από μόνο του μπορεί κανείς να το θεωρήσει περισσότερο σαν μια επιλογή του anime να τους κάνει να φαίνονται υπερβολικά ικανοί, για να αναδείξει ακόμα περισσότερο το πόσο δύσκολη ήταν αυτή η εκπαίδευση - δια στόματος Sakuma, πλέον είναι τέρατα, κι όχι άνθρωποι, μόνο που κατάφεραν να την αντέξουν - ή του συγγραφέα μα για μένα είναι περισσότερο μια συνειδητή επιλογή και από τους δύο, για να δείξουν ακόμα πιο πολύ τη μοναδική ικανότητα του Yuuki να συλλέγει και να επεξεργάζεται πληροφορίες μα και να κάνει την καλύτερη επιλογή.

Μιλώντας για μοναδικές ικανότητες, φυσικά και οι 8 επιδεικνύουν τέτοιες, όλοι ενώ φορούν τα κουστουμάκια τους, χαμογελάνε αόριστα στους γύρω και στην κάμερα, με την πόζα έτοιμη ανα πάσα στιγμή, ενώ ταυτόχρονα μας υπενθυμίζουν ή μας επιβεβαιώνουν το πόσο δύσκολο είναι να είναι κανείς κατάσκοπος. Με άλλα λόγια, αυτό το anime είναι πολύ στυλιζαρισμένο. Όχι ότι είναι κακό αυτό, εφόσον χαρίζει μια μοναδική αισθητική και δίνει τον τόνο που θέλει να δώσει, χωρίς περιττά μέσα. Βέβαια, όπως κάθε οπαδός των νουάρ ταινιών θα μπορούσε να μας πει, αυτό είναι γνώρισμα των νουάρ ταινιών και δεν είναι τυχαίο εν τέλει, εφόσον όλη η σειρά έχει έντονη νουάρ αίσθηση κι αισθητική: κουστούμια, τσιγάρα, καπέλα, όμορφοι άνδρες και γυναίκες, προδοσίες, μα και αστυνομικές ιστορίες που πρέπει να λυθούν, κι όλα αυτά στο μουντό φόντο του γκρι και του μπλε, που σπάνια η παλέτα έδειχνε φωτεινά ή ζωηρά χρώματα.






Ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά της σειράς, αν μου επιτραπεί το λογοπαίγνιο, ήταν φυσικά και η ματιά της ως προς την ηθική καθώς και τις συνέπειες μια τέτοιας ζωής, της ζωής του κατασκόπου. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έδειχναν και τις διαπροσωπικές σχέσεις και τα συναισθήματα - αγάπη, θυμός, αίσθηση υπεροχής - και πώς αυτά συνήθως οδηγούν έξυπνους ανθρώπους σε χαζές πράξεις. Κι ενώ οι πρωταγωνιστές μας στην ουσία τα έχουν "ξεφορτωθεί" όλα αυτά, έτσι ώστε να γίνουν οι τέλειοι κατάσκοποι - κάτι που ουσιαστικά το καταφέρνουν -, δεν το ωραιοποιεί. Μας υπενθυμίζει το ίδιο το anime συνεχώς το πόση μοναξιά μπορεί να νιώθουν αλλά και το γεγονός ότι είναι καταδικασμένοι να τη νιώθουν για πάντα. Σχέσεις, επιλογές, αποφάσεις, όλες παρμένες σύμφωνα με τη λογική ότι βοθάει την κάλυψή τους, έστω κι αν αναγκαστούν να μείνουν σε ένα ξένο μέρος για πολλά χρόνια. Όλες οι σχέσεις τους θα είναι μη-ειλικρινείς κι ολη τους η ζωή ένα ψέμα.

Γιατί το μόνο που τους περιμένει από δω και μπρος, είναι το απόλυτο κενό της μοναξιάς, όπως του ενημέρωσε κι ο Αντισυνταγματάρχης Yuuki, και συνέχιζε να τους το αποδεικνύει κατά τη διάρκεια των αποστολών τους. Κι όπως γνωρίσουμε από τον Αριστοτέλη, ή θεός ή τέρας είναι αυτός που μπορεί να ζήσει μόνος του. Έτσι κι εδώ, ουκ ολίγες φορές παρομοιάζονται με τέρατα όχι μόνο επειδή αναγκάζονται να ζήσουν μόνοι τους, μα και γιατί - ή κυρίως γιατί - αποδέχονται να εγκαταλείψουν τα συναισθήματά τους για να γίνουν τέτοιου είδους κατάσκοποι, που θα είναι πάντα μόνοι τους και βουτηγμένοι στο ψέμα.

Υπάρχει μια πολύ σκληρή ματιά λοιπόν στη ζωή αυτή και σίγουρα κανείς δεν τους χρυσώνει στο χάπι. Μπορεί μεν να φαίνονται σαν υπεράνθρωποι και "cool", αλλά στην ουσία μας λέει ότι το τίμημα αυτό είναι μεγάλο. Κατά πόσο αξίζει έγκειται στα μάτια του θεατή. Βέβαια η γκρίζα ηθική δεν σταματάει εκεί, ούτε το γεγονός ότι αφήνει στον θεατή να κάνει μόνος του τις περισσότερες επιλογές για το αν αυτό που ειπώθηκε ήταν σωστό ή έξυπνο. Διαφορετικές οπτικές, ηθικές και λογικές συγκρούονται, πολλές φορές ακόμα κι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, αν και η κύρια διχοτομία είναι αναμφίβολα μεταξύ των ΜΥΚ και του ΑΙΣ, δηλαδή περισσότερο την παραδοσιακή Ιαπωνία (ΑΙΣ) και την καινούργια Ιαπωνία (ΜΥΚ) που προσπαθούσε να ξεπροβάλλει, έτσι ώστε να καταφέρει να επιζήσει η απλή Ιαπωνία.

Βέβαια, με 12 επεισόδια και 10 πρωταγωνιστές, είναι ηλίου φαεινότερο ότι κάτι θα υπέφερε εν τέλει. Δεν ήταν η έλλειψη ενδιαφέροντων χαρακτήρων και ιστοριών, ούτε οι πολλές αντιλήψεις...μα σίγουρα η συνοχή. Εφόσον επικεντρώνονταν σε διαφορετικό χαρακτήρα σε κάθε επεισόδιο, δεν είχαμε αρκετό χρόνο να παρακολουθήσουμε έναν απ'ολους σε δράση, έτσι σίγουρα δεν υπήρξε το απαραίτητο συναισθηματικό δέσιμο ώστε να μας μείνει κάποιος αξέχαστος. Με το να αλλάζουν την προοπτική κάθε φορά, δε μαθαίνουμε και πολλά γι αυτούς - μάλλον περισσότερα μαθαίναμε για τον Yuuki, του οποίου η ιδεολογία ήταν σχεδόν απτή σε κάθε επεισόδιο, αλλά τίποτα παραπάνω - και δεν καταφέρνουμε να δεθούμε μαζί τους. Δεν εστίασαν σε ένα, κι ενώ κέρδισαν σε αντικειμενικότητα, έχασαν σε βάθος. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι κι αυτό ήταν μια συνειδητή επιλογή του anime, έτσι ώστε να δείξει αυτό που έλεγε ο Yuuki ακόμα πιο εμπεριστατωμένα - μοναξιά των χαρακτήρων, επιφανειακές σχέσεις - αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα πρόβλημα, κατ' εμέ.

Επίσης, η γυναικεία παρουσία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη μέσα στο anime, και ποτέ δεν είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Σχεδόν πάντα ήταν δευτεραγωνιστές ή λιγότερο και στις δύο από τις 12 ιστορίες που όντως έπαιξαν σημαντικό ρόλο και πάλι ήταν κάτι σαν σκαλί για τους άντρες πρωταγωνιστές. Υπάρχει κι ένα σχόλιο στο τελευταίο επεισόδιο που ήταν κάπως απροσδόκητο, λίγο "από το πουθενά" όπως λέμε, που αφορά τις γυναίκες που ίσως να ξενίσει στο γυναικείο κοινό, αλλά το καλό είναι πως είναι μόνο ένα και μόνο στο τέλος και γενικώς όλοι οι χαρακτήρες όσο μικροί ή ασήμαντοι κι αν είναι, λαμβάνουν τον ίδιο σεβασμό. 

Ακόμα, θα μπορούσε να πει κανείς πως το anime έκανε πολλά χρονικά μπρος πίσω, το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά ακόμα κι ο Tarantino θα απορούσε για την επιλογή τους να πηγαίνουν στα συγκεκριμένα χρόνια απ'τη μία στιγμή στην άλλη. Εκεί που στο πρώτο επεισόδιο βρισκόμαστε στο 1937, πηγαίνουμε στο 1940 στο 3ο, ενώ στο 4ο βρισκόμαστε στο 1943. Παρόλα αυτά, δεν είναι όλα τα μπρος πίσω χωρίς σκοπό ή λόγο, εφόσον το πρώτο και το τελευταίο επεισόδιο, παρόλο που έχουν δύο χρόνια διαφορά, μπορεί κανείς να τα πει διαδοχικά ως προς ένα άλλο νόημα, που, για να μην προδώσω και τίποτα από την πλοκή, έχει κυρίως να κάνει με τους χαρακτήρες. Αλλά, το πιο σημαντικό και προφανές "δέσιμο" των δύο αυτών επεισοδίων είναι πως το πρώτο αρχίζει με τον Υπολοχαγό Sakuma να μπαίνει μέσα στο γραφείο του Αντισυνταγματάρχη, να υποκλίνεται και τον Yuuki να του λέει κάτι πολύ συγκεκριμένο, ενώ το 12 τελειώνει με τον Odagiri, τον μόνο πρώην στρατιωτικό από τους 8, να υποκλίνεται στον Yuuki καθώς φεύγει απ'το γραφείο κι εκείνος να του λέει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Έτσι κι εμείς σαν κοινό μπαίνουμε στη θέση του χαρακτήρα, κι έτσι όπως μας υποδέχεται στο anime, έτσι μας αποχαιρετά.

Βέβαια είναι άξιο αναφοράς όχι μόνο να πούμε πως οι ιστορίες είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά είχαν κι απροσδόκητα τέλη καμιά φορά, καθώς και οι ίδιες οι ιστορίες από μόνες τους ήταν πολύ ενδιαφέρουσες. Αντικειμενικά, το επεισόδιο 4 ήταν το καλύτερο της σειράς όσον αφορά αυτή τη γκρίζα ηθική, τις τολμηρές αποφάσεις και τη διπροσωπία των κατασκόπων, ενώ το 7 - προσωπικό μου αγαπημένο - ίσως λόγω πρωταγωνιστή μα σίγουρα και της ιστορίας, ήταν αυτό που σε ξεκούραζε από όλη αυτήν την μουντή σκοπιά, χωρίς όμως να αποκλίνει πολύ. Σίγουρα όμως ήταν το φωτεινότερο, και κυριολεκτικά, εφόσον διαδραματιζόταν πάνω σ' ενα πλοίο σε μια ηλιόλουστη μέρα - άρα τα χρώματα που χρησιμοποιήθηκαν στην παραγωγή - μα και περιεχομένου.


Βεβαίως, το Joker Game είναι anime, και θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μη μιλήσουμε και λίγο για το τεχνικό κομμάτι, που υπήρξε αψεγάδιαστο. Οι αξίες παραγωγής κάθε επεισοδίου ήταν υψηλές και το animation δεν υπέφερε καθόλου. Δεν υπήρχαν πολλές σκηνές δράσης, εφόσον επικεντρώνονταν στη συλλογή και διακίνηση πληροφοριών παρά στη δράση, όμως όπου υπήρχε ήταν καλογυρισμένη και σωστά σκηνοθετημένη. Το σχέδιο ήταν πολύ καλό και η διαχείριση του προϋπολογισμού άψογη. Το soundtrack υπήρξε πολύ διακριτικό καθόλη τη σειρά, με ένα ωραίο υποτονικό soft θέμα, το οποίο σπάνια ερχότανε στο προσκήνιο, εφόσον οι διάλογοι των χαρακτήρων είχαν ένα μεγάλο κομμάτι του επεισοδίου. Όσον αφορά τη μουσική και την αισθητική, νομίζω το opening από τους Quandrangle, με τίτλο Reason Triangle, ήταν το πιο χαρακτηριστικό, καθώς κι αυτό που έδωσε τον τόνο σε ολόκληρη τη σειρά - και θύμιζε πιο έντονα το νουάρ στοιχείο, είτε από τις εικόνες είτε τους στίχους - . Από μόνο του ήταν ένα πολύ καλό άκουσμα και, για μένα, μέσα στα πέντε καλύτερα της σεζόν.





Για 23 ολόκληρα λεπτά κάθε βδομάδα, αυτό το "άνω 17", δηλαδή seinen, anime, μας διασκέδασε με τις γεμάτες ηθικά διλήμματα, καλοντυμένους άντρες κι αινιγματικές παρουσίες, ιστορίες τουΜπορείτε να το παρακολουθήσετε νόμιμα στο Crunchyroll δωρεάν, χρήστες και μη.




Enjoyment: 8/10
Worth Watching: 8/10

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου