Γραμμένο από την Ryoko Ikeda το 1972, το “Rose of Versailles” έφτασε στην μικρή οθόνη το 1979 και πλέον αποτελεί ένα κλασσικό έργο για πολλούς λάτρεις των anime. Δέχτηκε αρκετά θερμή αποδοχή και στο εξωτερικό όπου είναι κυρίως γνωστό με τον τίτλο "Lady Oscar".
Born with a destiny of roses
Στην Γαλλία του 1755 ο βασιλικός φρουρός Jarjayes προσμένει με αγωνία τη γέννηση του νέου του παιδιού. Οι προσευχές του όμως δεν εισακούγονται για άλλη μια φορά και αντί για αρσενικό διάδοχο αποκτά ακόμα μία κόρη. Τότε παίρνει μια απόφαση που θα σημαδέψει την κόρη του για την υπόλοιπη ζωή της. Αποφασίζει να την ονομάσει Oscar και να τη μεγαλώσει ως άνδρα για να συνεχίσει το όνομα και την τιμή της οικογένειάς του.
Μεταφερόμαστε δεκατέσσερα χρόνια αργότερα. Η Oscar έχοντας μεγαλώσει σαν αγόρι και ενώ από μικρή διδάχθηκε ξιφασκία και ιππασία αντίθετα με τις νόρμες της εποχής, καταφέρνει να διαπρέψει ανάμεσα σε άλλα παιδιά της ηλικίας της και ορίζεται ως προστάτιδα της Μαρίας Αντουανέτας, που εκείνη την εποχή έφτασε από την Αυστρία στην Γαλλία. Από εκείνη τη στιγμή, καλύπτοντας μια περίοδο σχεδόν είκοσι χρόνων, από την άφιξη δηλαδή της Μαρίας Αντουανέτας στη Γαλλία στο παλάτι των Βερσαλλιών και την πρώτη επαφή της με τη χλιδή της αυλής έως και την αρχή της γαλλικής επανάστασης, η ιστορία μεταφέρει τον θεατή σε μια διαφορετική εποχή, σε μια ιστορία γεμάτη ίντριγκες και συναισθήματα μέσα και έχω από την αυλή του λαμπρού γαλλικού παλατιού.
Born with a destiny of roses
Στην Γαλλία του 1755 ο βασιλικός φρουρός Jarjayes προσμένει με αγωνία τη γέννηση του νέου του παιδιού. Οι προσευχές του όμως δεν εισακούγονται για άλλη μια φορά και αντί για αρσενικό διάδοχο αποκτά ακόμα μία κόρη. Τότε παίρνει μια απόφαση που θα σημαδέψει την κόρη του για την υπόλοιπη ζωή της. Αποφασίζει να την ονομάσει Oscar και να τη μεγαλώσει ως άνδρα για να συνεχίσει το όνομα και την τιμή της οικογένειάς του.
Μεταφερόμαστε δεκατέσσερα χρόνια αργότερα. Η Oscar έχοντας μεγαλώσει σαν αγόρι και ενώ από μικρή διδάχθηκε ξιφασκία και ιππασία αντίθετα με τις νόρμες της εποχής, καταφέρνει να διαπρέψει ανάμεσα σε άλλα παιδιά της ηλικίας της και ορίζεται ως προστάτιδα της Μαρίας Αντουανέτας, που εκείνη την εποχή έφτασε από την Αυστρία στην Γαλλία. Από εκείνη τη στιγμή, καλύπτοντας μια περίοδο σχεδόν είκοσι χρόνων, από την άφιξη δηλαδή της Μαρίας Αντουανέτας στη Γαλλία στο παλάτι των Βερσαλλιών και την πρώτη επαφή της με τη χλιδή της αυλής έως και την αρχή της γαλλικής επανάστασης, η ιστορία μεταφέρει τον θεατή σε μια διαφορετική εποχή, σε μια ιστορία γεμάτη ίντριγκες και συναισθήματα μέσα και έχω από την αυλή του λαμπρού γαλλικού παλατιού.
Born to live in glory and passion
Η σειρά ξεκινάει με μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα τοποθετημένη σε μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα εποχή. Το “Ρόδο των Βερσαλλιών” μας αφηγείται ένα υπέροχο ιστορικό παραμύθι. Γιατί για παραμύθι πρόκειται, ένα παραμύθι όμως όμορφα μπλεγμένο μέσα σε πραγματική ιστορία, και μας ταξιδεύει σε έναν τόπο όπου τρυφή και φτώχεια συνυπάρχουν αρμονικά. Το πλήθος μάλιστα των ιστορικών στοιχείων και η εμφάνιση πολλών ιστορικών προσωπικοτήτων όπως η Μαρία Αντουανέτα, ο Άξελ βον Φέρσεν, o Δούκας της Ορλεάνης, ο Ροβεσπιέρος κ.α. είχε επηρεάσει υπερβολικά τους τότε αναγνώστες και θεατές πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να διεγείρει το ενδιαφέρον των Ιαπώνων για την γαλλική ιστορία και γλώσσα σε τέτοιο βαθμό ώστε ορισμένοι καθηγητές να το χρησιμοποιούν το Rose of Versailles ανάμεσα σε άλλο διδακτικό υλικό.
Η Riyoko Ikeda εισάγει και χτίζει την ηρωίδα της σταδιακά, αναπτύσσοντας την ιστορία της παράλληλα με γεγονότα που συντάραζαν την Γαλλία εκείνη την εποχή. Έχοντας ως βασική ιδέα τη ζωή μιας νεαρής κοπέλας η οποία αναθρεμμένη ως αγόρι έρχεται αντιμέτωπη, τόσο με τον ίδιο της τον εαυτό, όσο και με τις πολιτικές αναταραχές της εποχής. Η δημιουργός όμως δεν μένει εκεί. Το περιβάλλον των ανθρώπων που πλαισιώνουν την ηρωίδα της δέχεται εξίσου καλή μεταχείριση και αποτελεί τη βάση για να θέσει την ατμόσφαιρα της Γαλλίας εκείνης της περιόδου. Αρχίζοντας με τη ζωή του παλατιού και τις σκευωρίες που επικρατούσαν, συνεχίζοντας με τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν οι Γάλλοι υπήκοοι και τέλος παρουσιάζοντας τις πολιτικές ανησυχίες των τελευταίων, ανοίγει το δρόμο που θ’ ακολουθήσει η χαρακτήρας της έως το τέλος της ιστορίας.
Η σειρά ξεκινάει με μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα τοποθετημένη σε μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα εποχή. Το “Ρόδο των Βερσαλλιών” μας αφηγείται ένα υπέροχο ιστορικό παραμύθι. Γιατί για παραμύθι πρόκειται, ένα παραμύθι όμως όμορφα μπλεγμένο μέσα σε πραγματική ιστορία, και μας ταξιδεύει σε έναν τόπο όπου τρυφή και φτώχεια συνυπάρχουν αρμονικά. Το πλήθος μάλιστα των ιστορικών στοιχείων και η εμφάνιση πολλών ιστορικών προσωπικοτήτων όπως η Μαρία Αντουανέτα, ο Άξελ βον Φέρσεν, o Δούκας της Ορλεάνης, ο Ροβεσπιέρος κ.α. είχε επηρεάσει υπερβολικά τους τότε αναγνώστες και θεατές πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να διεγείρει το ενδιαφέρον των Ιαπώνων για την γαλλική ιστορία και γλώσσα σε τέτοιο βαθμό ώστε ορισμένοι καθηγητές να το χρησιμοποιούν το Rose of Versailles ανάμεσα σε άλλο διδακτικό υλικό.
Η Riyoko Ikeda εισάγει και χτίζει την ηρωίδα της σταδιακά, αναπτύσσοντας την ιστορία της παράλληλα με γεγονότα που συντάραζαν την Γαλλία εκείνη την εποχή. Έχοντας ως βασική ιδέα τη ζωή μιας νεαρής κοπέλας η οποία αναθρεμμένη ως αγόρι έρχεται αντιμέτωπη, τόσο με τον ίδιο της τον εαυτό, όσο και με τις πολιτικές αναταραχές της εποχής. Η δημιουργός όμως δεν μένει εκεί. Το περιβάλλον των ανθρώπων που πλαισιώνουν την ηρωίδα της δέχεται εξίσου καλή μεταχείριση και αποτελεί τη βάση για να θέσει την ατμόσφαιρα της Γαλλίας εκείνης της περιόδου. Αρχίζοντας με τη ζωή του παλατιού και τις σκευωρίες που επικρατούσαν, συνεχίζοντας με τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν οι Γάλλοι υπήκοοι και τέλος παρουσιάζοντας τις πολιτικές ανησυχίες των τελευταίων, ανοίγει το δρόμο που θ’ ακολουθήσει η χαρακτήρας της έως το τέλος της ιστορίας.
Blooming in dignity
Ιδιαίτερη έμφαση μέσα στη σειρά δίνεται στο δράμα. Οι υπερβολικές αντιδράσεις σε ορισμένες σκηνές θυμίζουν πολύ τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται στις σαπουνόπερες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως χαρακτηρίζεται από φθηνό μελόδραμα που εύκολα θα ξεχαστεί από τους θεατές της. Οι συγκρούσεις, η εσωτερική πάλη ορισμένων ηρώων, η δίψα για πλούτο και δόξα, η αφέλεια, η άγνοια, η ματαιοδοξία είναι μερικά από τα πράγματα που χαρακτηρίζουν και βασανίζουν τις προσωπικότητες των ηρώων, φανταστικών και μη, ενώ παράλληλα αγγίζει και θέματα όπως η ανάγκη για κοινωνική αναρρίχηση, η διαφθορά των ανθρώπων ανεξαρτήτου κοινωνικής τάξης μέχρι και η παιδοφιλία. Μέσω αυτών, η ιστορία καταφέρνει να ξεφύγει από την αργή αρχή της και να κλιμακώσει τα συναισθήματα και την ανάπτυξη των χαρακτήρων της μέχρι τα τελευταία επεισόδια.
Παρά τον μεγάλο αριθμό επεισοδίων, η εισαγωγή ενός αφηγητή ήταν απαραίτητη για να καλύψει αρκετά κενά και να βοηθήσει τους θεατές να κατανοήσουν καλύτερα τα συμβάντα εκείνης της περιόδου αλλά και για να θέσει το κλίμα της σειράς. Η παρεμβολή της αφήγησης, με τη χαρακτηριστική φωνή της Noriko Ohara, ίσως όμως να μην εκτιμηθεί από όλους.
Οι λάτρεις της ιστορίας πιθανών να απογοητευτούν από την -όπως ίσως θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς- απλοϊκή παρουσίαση των γεγονότων. Το “Rose of Versailles” παρόλα αυτά σε αυτό το κομμάτι καταφέρνει να κρατήσει τις ισορροπίες και δεν προσπαθεί να διδάξει ιστορία αλλά να παρουσιάσει τις ιστορίες ανθρώπων που ζήσανε μέσα σε αυτήν. Η Oscar μεγαλώνει και τελικά γίνεται ένας θεατής παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο μέτωπα.
Ιδιαίτερη έμφαση μέσα στη σειρά δίνεται στο δράμα. Οι υπερβολικές αντιδράσεις σε ορισμένες σκηνές θυμίζουν πολύ τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται στις σαπουνόπερες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως χαρακτηρίζεται από φθηνό μελόδραμα που εύκολα θα ξεχαστεί από τους θεατές της. Οι συγκρούσεις, η εσωτερική πάλη ορισμένων ηρώων, η δίψα για πλούτο και δόξα, η αφέλεια, η άγνοια, η ματαιοδοξία είναι μερικά από τα πράγματα που χαρακτηρίζουν και βασανίζουν τις προσωπικότητες των ηρώων, φανταστικών και μη, ενώ παράλληλα αγγίζει και θέματα όπως η ανάγκη για κοινωνική αναρρίχηση, η διαφθορά των ανθρώπων ανεξαρτήτου κοινωνικής τάξης μέχρι και η παιδοφιλία. Μέσω αυτών, η ιστορία καταφέρνει να ξεφύγει από την αργή αρχή της και να κλιμακώσει τα συναισθήματα και την ανάπτυξη των χαρακτήρων της μέχρι τα τελευταία επεισόδια.
Παρά τον μεγάλο αριθμό επεισοδίων, η εισαγωγή ενός αφηγητή ήταν απαραίτητη για να καλύψει αρκετά κενά και να βοηθήσει τους θεατές να κατανοήσουν καλύτερα τα συμβάντα εκείνης της περιόδου αλλά και για να θέσει το κλίμα της σειράς. Η παρεμβολή της αφήγησης, με τη χαρακτηριστική φωνή της Noriko Ohara, ίσως όμως να μην εκτιμηθεί από όλους.
Οι λάτρεις της ιστορίας πιθανών να απογοητευτούν από την -όπως ίσως θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς- απλοϊκή παρουσίαση των γεγονότων. Το “Rose of Versailles” παρόλα αυτά σε αυτό το κομμάτι καταφέρνει να κρατήσει τις ισορροπίες και δεν προσπαθεί να διδάξει ιστορία αλλά να παρουσιάσει τις ιστορίες ανθρώπων που ζήσανε μέσα σε αυτήν. Η Oscar μεγαλώνει και τελικά γίνεται ένας θεατής παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο μέτωπα.
You are the light, I’m the shadow
Το “Rose of Versailles” είναι οι χαρακτήρες του και έχει πολλούς, κυρίως όμως έχει γυναίκες, γυναίκες που γίνονται μέρος της ιστορίας του και δεν μένουν απλοί παρατηρητές. Η Oscar, η Μαρία Αντουανέτα, η Jeanne, η Madame du Barry είναι λίγες από τις θηλυκές προσωπικότητες που γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας. Η Ikeda δείχνει ότι αγαπάει τους χαρακτήρες της και τους προσφέρει τη δυνατότητα ν’ αναπτυχθούν. Ακόμα και οι “κακοί” και “δολοπλόκοι” αποκτούν κίνητρα και κυρίως χρόνο, χρόνο για να δείξουν πως δεν βρίσκονται εκεί για να γελάνε απλά σατανικά σε ένα δωμάτιο προσπαθώντας να καταστρέψουν μια αδύναμη πρωταγωνίστρια. Μάλιστα στη συγκεκριμένη περίπτωση πολλοί δεν ασχολούνται καν μαζί της.
Εξάλλου, μόνο αδύναμη σε πνεύμα δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος την Oscar. Βάζοντας στην άκρη τα δεδομένα της εποχής και τη θέση των γυναικών στη Γαλλία του τότε, αλλά και τις ηρωίδες που κυριαρχούσαν στα shoujo εκείνη την περίοδο στην Ιαπωνία, η Ikeda πρωτοτυπεί και δημιουργεί μια ηρωίδα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ειδικότερα αν τη δει μεμονωμένα ως μία ηρωίδα shoujo την εποχή του '70. Έχοντας ανατραφεί ως άνδρας, με τα ιδανικά ενός βασιλικού φρουρού και το καθήκον να προστατέψει τη βασίλισσα, η Oscar βρίσκεται πολλές φορές παγιδευμένη ανάμεσα στην περηφάνια, το καθήκον, τα πιστεύω και τις επιθυμίες της και πολλές φορές βρίσκει τον εαυτό της να παλεύει για να μείνει πιστή στην εικόνα που της επιβάλλει η αυλή και η ανατροφή της.
Δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου για την βαρύτητα που δόθηκε στο τελευταίο καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς, χωρίς να φτάνει στην υπερβολή. Θεωρώ θετικό το γεγονός πως παρά την περιβολή και τους τρόπους της η Oscar ερωτεύεται και την ερωτεύονται. Οι προβληματισμοί της και η κρίση ταυτότητας είναι συναρπαστικοί στη θέαση, τουλάχιστον για τους λάτρεις των anime/manga με θέμα το gender-bender ή το crossdressing σαν είδος, αφού υπάρχει ισορροπία και δεν καταστρέφεται εντελώς η θηλυκότητά της.
Ως αντίποδάς της λειτουργεί η Μαρία Αντουανέτα, στην οποία αφιερώνεται μεγάλο μέρος της σειράς. "Το φως του παλατιού", η μικρή Αυστριακή πριγκίπισσα, ο ορισμός της θηλυκότητας εκείνης της εποχής, παρασυρμένη από τα συναισθήματα και τις επιθυμίες της λειτουργεί χωρίς σκέψη και επηρεάζεται εύκολα από τους ανθρώπους του περίγυρού της, γινόμενη άθελά της υποχείριο τους. Η σειρά αγγίζει με ευαισθησία την προσωπικότητά της και καταφέρνει να δώσει την εικόνα μιας γυναίκας με μια παράξενη αίσθηση δικαιοσύνης και τυπικότητας. Απορροφημένη από τη ζωή της στο παλάτι και τον έρωτα, γεμάτη αφέλεια αγνοούσε την κατάσταση ενός ολόκληρου λαού προκαλώντας την οργή του.
Η σχέση των δύο αυτών γυναικών και η διαφορετική πορεία που ακολούθησαν σαν προσωπικότητες καταλήγει τελικά να οδηγήσει σε μια σκηνή σημαντική για την τροπή που θα ακολουθήσει η ιστορία. Καθώς οι πολιτικές εξελίξεις δεν μπορούν ν’ αφήσουν κανέναν αδιάφορο, η Oscar γίνεται μάρτυρας του τέλους μια εποχής και βλέπει την απαρχή μιας νέας Γαλλίας να χτίζεται επάνω στα συντρίμμια όσων πιστεύει και είναι η ίδια.
Η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι σαφώς το πιο δυνατό σημείο της σειράς. Η αλληλεπίδραση τους είναι τόσο πειστική που σου δημιουργεί την αίσθηση πως πρόκειται για ιστορικά πρόσωπα. Έχοντας όμως ένα τόσο μεγάλο καστ, εκτός απ’ το ότι είναι δύσκολο να δεχτούν όλοι τον σχολιασμό που τους αξίζει, είναι μοιραίο τελικά ορισμένοι να μην καταφέρουν να δεχτούν και εξίσου καλή ανάπτυξη με τους υπόλοιπους και να καταλήξουν να παραμείνουν στη σκιά τους.
Το “Rose of Versailles” είναι οι χαρακτήρες του και έχει πολλούς, κυρίως όμως έχει γυναίκες, γυναίκες που γίνονται μέρος της ιστορίας του και δεν μένουν απλοί παρατηρητές. Η Oscar, η Μαρία Αντουανέτα, η Jeanne, η Madame du Barry είναι λίγες από τις θηλυκές προσωπικότητες που γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας. Η Ikeda δείχνει ότι αγαπάει τους χαρακτήρες της και τους προσφέρει τη δυνατότητα ν’ αναπτυχθούν. Ακόμα και οι “κακοί” και “δολοπλόκοι” αποκτούν κίνητρα και κυρίως χρόνο, χρόνο για να δείξουν πως δεν βρίσκονται εκεί για να γελάνε απλά σατανικά σε ένα δωμάτιο προσπαθώντας να καταστρέψουν μια αδύναμη πρωταγωνίστρια. Μάλιστα στη συγκεκριμένη περίπτωση πολλοί δεν ασχολούνται καν μαζί της.
Εξάλλου, μόνο αδύναμη σε πνεύμα δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος την Oscar. Βάζοντας στην άκρη τα δεδομένα της εποχής και τη θέση των γυναικών στη Γαλλία του τότε, αλλά και τις ηρωίδες που κυριαρχούσαν στα shoujo εκείνη την περίοδο στην Ιαπωνία, η Ikeda πρωτοτυπεί και δημιουργεί μια ηρωίδα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ειδικότερα αν τη δει μεμονωμένα ως μία ηρωίδα shoujo την εποχή του '70. Έχοντας ανατραφεί ως άνδρας, με τα ιδανικά ενός βασιλικού φρουρού και το καθήκον να προστατέψει τη βασίλισσα, η Oscar βρίσκεται πολλές φορές παγιδευμένη ανάμεσα στην περηφάνια, το καθήκον, τα πιστεύω και τις επιθυμίες της και πολλές φορές βρίσκει τον εαυτό της να παλεύει για να μείνει πιστή στην εικόνα που της επιβάλλει η αυλή και η ανατροφή της.
Δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου για την βαρύτητα που δόθηκε στο τελευταίο καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς, χωρίς να φτάνει στην υπερβολή. Θεωρώ θετικό το γεγονός πως παρά την περιβολή και τους τρόπους της η Oscar ερωτεύεται και την ερωτεύονται. Οι προβληματισμοί της και η κρίση ταυτότητας είναι συναρπαστικοί στη θέαση, τουλάχιστον για τους λάτρεις των anime/manga με θέμα το gender-bender ή το crossdressing σαν είδος, αφού υπάρχει ισορροπία και δεν καταστρέφεται εντελώς η θηλυκότητά της.
Ως αντίποδάς της λειτουργεί η Μαρία Αντουανέτα, στην οποία αφιερώνεται μεγάλο μέρος της σειράς. "Το φως του παλατιού", η μικρή Αυστριακή πριγκίπισσα, ο ορισμός της θηλυκότητας εκείνης της εποχής, παρασυρμένη από τα συναισθήματα και τις επιθυμίες της λειτουργεί χωρίς σκέψη και επηρεάζεται εύκολα από τους ανθρώπους του περίγυρού της, γινόμενη άθελά της υποχείριο τους. Η σειρά αγγίζει με ευαισθησία την προσωπικότητά της και καταφέρνει να δώσει την εικόνα μιας γυναίκας με μια παράξενη αίσθηση δικαιοσύνης και τυπικότητας. Απορροφημένη από τη ζωή της στο παλάτι και τον έρωτα, γεμάτη αφέλεια αγνοούσε την κατάσταση ενός ολόκληρου λαού προκαλώντας την οργή του.
Η σχέση των δύο αυτών γυναικών και η διαφορετική πορεία που ακολούθησαν σαν προσωπικότητες καταλήγει τελικά να οδηγήσει σε μια σκηνή σημαντική για την τροπή που θα ακολουθήσει η ιστορία. Καθώς οι πολιτικές εξελίξεις δεν μπορούν ν’ αφήσουν κανέναν αδιάφορο, η Oscar γίνεται μάρτυρας του τέλους μια εποχής και βλέπει την απαρχή μιας νέας Γαλλίας να χτίζεται επάνω στα συντρίμμια όσων πιστεύει και είναι η ίδια.
Η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι σαφώς το πιο δυνατό σημείο της σειράς. Η αλληλεπίδραση τους είναι τόσο πειστική που σου δημιουργεί την αίσθηση πως πρόκειται για ιστορικά πρόσωπα. Έχοντας όμως ένα τόσο μεγάλο καστ, εκτός απ’ το ότι είναι δύσκολο να δεχτούν όλοι τον σχολιασμό που τους αξίζει, είναι μοιραίο τελικά ορισμένοι να μην καταφέρουν να δεχτούν και εξίσου καλή ανάπτυξη με τους υπόλοιπους και να καταλήξουν να παραμείνουν στη σκιά τους.
Blooming in the field
Χωρίς να είναι από τα δυνατότερα κομμάτια της σειράς, στον τομέα του ήχου το επίπεδο καταφέρνει να μένει ικανοποιητικό. Οι ερμηνείες των ηθοποιών βελτιώνονται καθώς μπαίνουν περισσότερο μέσα στον ρόλο τους. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει αυτή της Tajima Reiko που ερμήνευσε την Oscar πετυχαίνοντας να κρατήσει τις ισορροπίες στον τόνο της φωνής ενός τέτοιου χαρακτήρα.
Αν και σαν σύνολο η μουσική βοηθά μερικές φορές στη μετάβαση της διάθεσης του θεατή, η εισαγωγή της μουσικής σε ορισμένες σκηνές που υπάρχει μόνο για να δώσει έμφαση στη δραματικότητά της μπορεί να κουράσει. Η Suzuki Hiroko ερμηνεύει δύο τραγούδια γραμμένα πάνω στο ύφος της σειράς με εξαιρετική μελωδία.
To animation και ο σχεδιασμός των χαρακτήρων είναι το μοναδικό κομμάτι που πρέπει να προσπεράσει ένας θεατής που δεν είναι εξοικειωμένος με παλαιότερες μεταφορές. Ο σχεδιασμός της παλιάς σχολής, οι δραματικές λάμψεις στα μάτια και τα ξεπερασμένα εφέ για επιπλέον δραματικότητα είναι τα πρώτα σημεία που θα τον ξενίσουν που τα "επισκέπτεται" για πρώτη φορά. Παρόλα αυτά μειώνονται στη συνέχεια σε μεγάλο βαθμό και το βάρος στις δραματικές σκηνές μεταφέρεται περισσότερο πάνω στη μουσική.
Όπως είναι λογικό για μια παραγωγή του '79 υπάρχουν επαναχρησιμοποιημένες ή επαναλαμβανόμενες σκηνές. Η εναλλαγή από animation σε σκιτσαρισμένες σκηνές μπορεί να μην είναι αρεστή σε όλους. Αντιθέτως, αν και το παρασκήνιο είναι στατικό σε πολλές περιπτώσεις, υπάρχει ποικιλία τοπίων μιας και η ιστορία μεταφέρεται σε σημεία έξω από το παλάτι. Το παλάτι το ίδιο έχει αρκετές λεπτομέρειες στην διακόσμηση του και οι σκηνές του χορού της αυλής έχουν αρκετά προσεγμένη κίνηση.
Χωρίς να είναι από τα δυνατότερα κομμάτια της σειράς, στον τομέα του ήχου το επίπεδο καταφέρνει να μένει ικανοποιητικό. Οι ερμηνείες των ηθοποιών βελτιώνονται καθώς μπαίνουν περισσότερο μέσα στον ρόλο τους. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει αυτή της Tajima Reiko που ερμήνευσε την Oscar πετυχαίνοντας να κρατήσει τις ισορροπίες στον τόνο της φωνής ενός τέτοιου χαρακτήρα.
Αν και σαν σύνολο η μουσική βοηθά μερικές φορές στη μετάβαση της διάθεσης του θεατή, η εισαγωγή της μουσικής σε ορισμένες σκηνές που υπάρχει μόνο για να δώσει έμφαση στη δραματικότητά της μπορεί να κουράσει. Η Suzuki Hiroko ερμηνεύει δύο τραγούδια γραμμένα πάνω στο ύφος της σειράς με εξαιρετική μελωδία.
To animation και ο σχεδιασμός των χαρακτήρων είναι το μοναδικό κομμάτι που πρέπει να προσπεράσει ένας θεατής που δεν είναι εξοικειωμένος με παλαιότερες μεταφορές. Ο σχεδιασμός της παλιάς σχολής, οι δραματικές λάμψεις στα μάτια και τα ξεπερασμένα εφέ για επιπλέον δραματικότητα είναι τα πρώτα σημεία που θα τον ξενίσουν που τα "επισκέπτεται" για πρώτη φορά. Παρόλα αυτά μειώνονται στη συνέχεια σε μεγάλο βαθμό και το βάρος στις δραματικές σκηνές μεταφέρεται περισσότερο πάνω στη μουσική.
Όπως είναι λογικό για μια παραγωγή του '79 υπάρχουν επαναχρησιμοποιημένες ή επαναλαμβανόμενες σκηνές. Η εναλλαγή από animation σε σκιτσαρισμένες σκηνές μπορεί να μην είναι αρεστή σε όλους. Αντιθέτως, αν και το παρασκήνιο είναι στατικό σε πολλές περιπτώσεις, υπάρχει ποικιλία τοπίων μιας και η ιστορία μεταφέρεται σε σημεία έξω από το παλάτι. Το παλάτι το ίδιο έχει αρκετές λεπτομέρειες στην διακόσμηση του και οι σκηνές του χορού της αυλής έχουν αρκετά προσεγμένη κίνηση.
Swaying in the winds of time
Τελειώνοντας αυτήν την παρουσίαση νιώθω πως δεν έγραψα ούτε τα μισά από αυτά που θα μπορούσα να γράψω για το συγκεκριμένο έργο. Ήταν μια σειρά που με καθήλωσε για 40 ολόκληρα επεισόδια και με εξέπληξε ευχάριστα με τον τρόπο που χειρίστηκε την ιστορία και το ρομάντζο που δεν με ενόχλησε. Είναι από τις σειρές που έκανε να της αγαπήσω από την αρχή αλλά και σαν σύνολο και μου πρόσφερε χαρακτήρες και σκηνές που θα θυμάμαι για καιρό αφήνοντάς με με την αίσθηση ότι θα ήθελα να το ξαναδώ.
Δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ πως είναι για όλα τα γούστα, είναι όμως ένα έργο άξιο να τολμήσει να το δοκιμάσει κάποιος χωρίς να σταθεί στην παλαιότητά του. Αν θα έπρεπε να το χαρακτηρίσω κάπως μάλλον θα το χαρακτήριζα “διαχρονικό”, ένα έργο που μπορεί ν’ αποτελέσει παράδειγμα για νεότερες παραγωγές.
Το Rose of Versailles διατίθεται ολόκληρο στο Crunchyroll.
Trivia
Τελειώνοντας αυτήν την παρουσίαση νιώθω πως δεν έγραψα ούτε τα μισά από αυτά που θα μπορούσα να γράψω για το συγκεκριμένο έργο. Ήταν μια σειρά που με καθήλωσε για 40 ολόκληρα επεισόδια και με εξέπληξε ευχάριστα με τον τρόπο που χειρίστηκε την ιστορία και το ρομάντζο που δεν με ενόχλησε. Είναι από τις σειρές που έκανε να της αγαπήσω από την αρχή αλλά και σαν σύνολο και μου πρόσφερε χαρακτήρες και σκηνές που θα θυμάμαι για καιρό αφήνοντάς με με την αίσθηση ότι θα ήθελα να το ξαναδώ.
Δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ πως είναι για όλα τα γούστα, είναι όμως ένα έργο άξιο να τολμήσει να το δοκιμάσει κάποιος χωρίς να σταθεί στην παλαιότητά του. Αν θα έπρεπε να το χαρακτηρίσω κάπως μάλλον θα το χαρακτήριζα “διαχρονικό”, ένα έργο που μπορεί ν’ αποτελέσει παράδειγμα για νεότερες παραγωγές.
Το Rose of Versailles διατίθεται ολόκληρο στο Crunchyroll.
Trivia
- To manga είναι 14ο ανάμεσα στα shoujo με τις μεγαλύτερες πωλήσεις παγκοσμίως.
- Το manga όσο και το anime έχουν επισήμως μεταφραστεί σε 9 διαφορετικές γλώσσες.
- Η μεταφορά σε anime ήταν ανάμεσα στο TOP 50 των πιο αγαπημένων anime σύμφωνα με έρευνα το 2005.
- Το Rose of Versailles είναι διάσημο για την πρώτη ερωτική σκηνή σε shoujo manga.
- Πριν τη μεταφορά του σε anime το “Rose of Versailles” είχε μεταφερθεί σε θεατρικό έργο
- Το 1978 απέκτησε ταινία ζωντανής δράσης. Η μεταφορά έγινε στα γαλλικά με γαλλική ομάδα παραγωγής και αγγλόφωνο cast. Η ταινία παρόλα αυτά θεωρείται αποτυχία από τους λάτρεις του manga.
"Roses, they bloom in dignity,
roses, they scatter in beauty."
roses, they scatter in beauty."
Οι διορθώσεις του κειμένου έγιναν με τη βοήθεια της Review Team του anime.gr, ρίξτε μια ματιά στη σελίδα τους.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου